و نيز در همان كتاب در ذيل آيه (تِلْكَ إِذاً كَرَّةٌ خاسِرَةٌ) امام فرمود: كفار اين سخن را از در استهزاء زدند. و باز در همان كتاب در روايت ابى الجارود امام باقر (ع) در معناى‌(أَ إِنَّا لَمَرْدُودُونَ فِي الْحافِرَةِ) فرمود: يعنى در خلقتى جديد و در معناى‌(فَإِذا هُمْ بِالسَّاهِرَةِ) فرمود: ساهره يعنى زمين، چون كفار در قبرها قرار دارند، همين كه زجره و صيحه را مى‌شنوند از قبرشان در مى‌آيند، و با خلقتى تمام عيار روى زمين قرار مى‌گيرند[1].

و در اصول كافى به سندى كه به داوود رقى دارد از امام صادق (ع) روايت كرده كه در تفسير آيه‌(وَ لِمَنْ خافَ مَقامَ رَبِّهِ جَنَّتانِ) فرموده: كسى كه بداند كه خدا او را مى‌بيند، و آنچه مى‌گويد مى‌شنود، و آنچه از اعمال خوب و بد مى‌كند خبر دارد چنين علمى او را از اعمال زشت باز مى‌دارد، اين همان كسى است كه از مقام پروردگارش مى‌ترسد، و نفس خود را از پيروى هوا نهى مى‌كند[2].

مؤلف: مؤيد اين حديث معنايى است كه ما براى خوف از مقام خداى تعالى كرديم.

و نيز در اصول كافى به سند خود از يحيى بن عقيل روايت كرده كه گفت: امير المؤمنين (ع) فرمود: من تنها از دو چيز بر شما مى‌ترسم، يكى پيروى هوا، و يكى آرزوى دراز، چون پيروى هوا آدمى را از حق باز مى‌دارد، و آرزوى دراز آخرت را از ياد مى‌برد[3].

[1] تفسير قمى، ج 2، ص 403.

[2] اصول كافى، ج 2، ص 70، ح 10.

[3] اصول كافى، ج 2، ص 335، ح 3.