جاى گرفته بوديم، ناگهان سوره و المرسلات عرفا نازل گرديد، رسول خدا 6 در همان حال آن را مى‌خواند و من از دهانش مى‌گرفتم هنوز دهان رسول خدا 6 از خواندن اين سوره باز نايستاده بود كه ناگهان مارى بر آن جناب حمله كرد، رسول خدا 6 فرمود: او را بكشيد، دويديم كه مار را بكشيم، ليكن دست ما به آن نرسيد و فرار كرد، رسول خدا 6 فرمود من از شر شما حفظ شده‌ام، همانطور كه شما از شر اين مار حفظ شديد[1].

مؤلف: صاحب الدر المنثور اين روايت را به دو طريق ديگر نيز نقل كرده‌[2].

و در تفسير قمى در ذيل جمله‌(وَ الْمُرْسَلاتِ عُرْفاً) گفته: اين آيات تابع يكديگر و مترتب بر همند[3].

و در مجمع در ذيل همين آيه گفته: بعضى معتقدند كه مرسلات ملائكه‌اى هستند كه براى ابلاغ اوامر و نواهى خداى تعالى ارسال شده‌اند، (نقل از روايت هروى از ابن مسعود و نقل از ابى حمزه ثمالى يكى از اصحاب على ع از آن جناب)[4].

و در تفسير قمى در ذيل جمله‌(فَإِذَا النُّجُومُ طُمِسَتْ) گفته است: يعنى نور ستارگان از بين مى‌رود، و خود آنان فرو مى‌ريزند[5].

و در همان كتاب در روايت ابى الجارود از امام ابى جعفر (ع) آمده كه در تفسير جمله مذكور، فرمود: طمس نجوم از بين رفتن روشنى آنها است، و در تفسير آيه (وَ إِذَا السَّماءُ فُرِجَتْ‌) فرمود: يعنى آسمان منشق مى‌شود.(وَ إِذَا الرُّسُلُ أُقِّتَتْ) يعنى رسولان در اوقاتى مختلف مبعوث مى‌شوند[6].

و در مجمع البيان است كه امام صادق (ع) در معناى جمله اقتت فرمود: يعنى در اوقات مختلف مبعوث شدند[7].

و در تفسير قمى در ذيل جمله‌(لِأَيِّ يَوْمٍ أُجِّلَتْ) فرموده: يعنى تاخير انداخته شده‌[8].

[1] ( 1 و 2) الدر المنثور، ج 6، ص 302.

[2] ( 1 و 2) الدر المنثور، ج 6، ص 302.

[3] تفسير قمى، ج 2، ص 400.

[4] مجمع البيان، ج 10، ص 415.

[5] ( 5 و 6) تفسير قمى، ج 2، ص 401.

[6] ( 5 و 6) تفسير قمى، ج 2، ص 401.

[7] مجمع البيان، ج 10، ص 415.

[8] تفسير قمى، ج 2، ص 400.