بحث روايتى [ (شامل رواياتى در فضيلت، و شرائط و آداب دعا)]

شيعه و سنى روايت كرده‌اند كه رسول خدا ص فرمود: دعا سلاح مؤمن است.[1] و در كتاب عدة الداعى است كه در حديث قدسى آمده: اى موسى از من آنچه احتياج دارى درخواست كن، حتى علوفه گوسفندت، و نمك خميرت را از من بخواه.[2] و در كتاب مكارم از آن جناب روايت كرده كه فرمود: دعا از خواندن قرآن بهتر است، براى اينكه خود خداى عز و جل مى‌فرمايد:(قُلْ ما يَعْبَؤُا بِكُمْ رَبِّي لَوْ لا دُعاؤُكُمْ) بگو اگر دعاى شما نباشد پروردگار من هيچ اعتنايى به شما نخواهد كرد[3]، اين مضمون از امام باقر و صادق ع نيز نقل شده.

باز در كتاب عدة الداعى در روايت محمد بن عجلان، از محمد بن عبيد اللَّه بن على بن الحسين: از پسر عمويش امام صادق، از پدران بزرگوارش از رسول خدا ص روايت آورده كه فرمود: زمانى خداى تعالى به بعضى از انبيايش وحى فرستاد، كه به عزت و جلالم سوگند كه آرزوى هر آرزومندى را كه به غير من اميد ببندد مبدل به نوميدى مى‌كنم، و جامه ذلت در ميان مردم بر تنش مى‌پوشانم، و از گشايش و فضل خودم دور مى‌كنم، آيا بنده، بنده من باشد، و در شدايدش به غير من اميد ببندد با اينكه شدائد همه بدست من است و آيا به غير من اميدوار شود، با اينكه غنى بالذات و جواد على الاطلاق منم، و كليد همه درهاى بسته به دست من است، و در خانه من به روى هر كس كه بخواهد مرا بخواند باز است. (تا آخر حديث).[4] و نيز در عدة الداعى از رسول خدا ص روايت آورده كه فرمود: خداى تعالى فرموده هيچ مخلوقى دست به دامن مخلوق ديگر نمى‌شود، مگر آنكه من رشته اسباب آسمانها و اسباب زمين را عليه او قطع مى‌كنم، ديگر اگر از من چيزى بخواهد عطايش نمى‌كنم، و اگر به درگاهم دعا كند دعايش را مستجاب نمى‌سازم، و هيچ مخلوقى دست به دامن خود من نمى‌شود و چشم اميد از مخلوق من نمى‌پوشد مگر آنكه آسمانها و زمين را ضامن رزقش مى‌كنم، آن وقت‌

[1] اصول كافى ج 2 ص 468

[2] عدة الداعى ص 123

[3] مكارم الاخلاق ص 389

[4] عدة الداعى ص 123- 124