حياتى است كه از حيات و روح خدا سرچشمه دارد و پاداش و اثرش حك شدن ايمان و استقرار آن در قلب است، پس اين مؤمنين مؤيدند به روحى از خدا، و اين روح وقتى افاضه مى‌شود كه ايمان در دل رسوخ كند، آن وقت است كه حياتى جديد در جسم و كالبدشان دميده مى‌شود، و در اثر آن نورى پيش پايشان را روشن مى‌كند.

و اين آيه بطورى كه ملاحظه مى‌كنيد نزديك به انطباق با آيه زير است:(هُوَ الَّذِي أَنْزَلَ السَّكِينَةَ فِي قُلُوبِ الْمُؤْمِنِينَ لِيَزْدادُوا إِيماناً مَعَ إِيمانِهِمْ وَ لِلَّهِ جُنُودُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ وَ كانَ اللَّهُ عَلِيماً حَكِيماً)،[1] مضمون اين آيه تقريبا همان مضمونى است كه آيه سوره مجادله داشت، با اين تفاوت كه در آن آيه، روح به جاى سكينت در اين آيه، و زياد شدن ايمانى بر ايمان مؤمنين در اين آيه، به جاى كتابت ايمان در آن آيه قرار گرفته، مؤيد اين انطباق ذيل آيه سوره فتح است كه لشگر آسمانها و زمين را از آن خدا مى‌داند، و قرآن كريم در مواردى ديگر ملائكه و روح را لشگر خدا دانسته است.

باز نزديك به سياق اين آيه، آيه شريفه زير است كه مى‌فرمايد: (فَأَنْزَلَ اللَّهُ سَكِينَتَهُ عَلى‌ رَسُولِهِ وَ عَلَى الْمُؤْمِنِينَ، وَ أَلْزَمَهُمْ كَلِمَةَ التَّقْوى‌ وَ كانُوا أَحَقَّ بِها وَ أَهْلَها))،[2] و نيز آيه زير است كه مى‌فرمايد:(فَأَنْزَلَ اللَّهُ سَكِينَتَهُ عَلَيْهِ وَ أَيَّدَهُ بِجُنُودٍ لَمْ تَرَوْها)[3].

از مطالب گذشته هم روشن گرديد كه ممكن است از كلام خداى تعالى استفاده كرد كه مراد از سكينت، روحى است الهى، و چيزى است كه مستلزم آن روح الهى است، امرى است از خداى تعالى كه باعث سكينت قلب و استقرار و آرامش نفس و محكمى دل مى‌شود و معلوم است كه اين توجيه باعث نمى‌شود كه كلام از معناى ظاهريش بيرون شود، و كلمه سكينت كه به معناى سكون قلب و عدم اضطراب آن است در روح الهى استعمال شده باشد و جا دارد كه با همين معنا روايات آينده توجيه شود.

[بيان آيات‌]

(وَ بَقِيَّةٌ مِمَّا تَرَكَ آلُ مُوسى‌ وَ آلُ هارُونَ تَحْمِلُهُ الْمَلائِكَةُ) ...

[1] او همان خدايى است كه سكينت و آرامش را در دلهاى مؤمنين نازل كرد، تا ايمانى جديد بر ايمانشان بيفزايد و تمامى آسمانها و زمين لشگريان خدا هستند و خدا همواره داناى فرزانه است. سوره فتح، آيه 4

[2] پس خداى تعالى سكينت را بر رسولش و بر مؤمنين نازل كرد و كلمه تقوى را در دلهايشان حك نمود و حقيقتا اهل و سزاوار آن بودند. سوره فتح، آيه 26

[3] پس خدا سكينت خود را بر او نازل كرد و او را با لشگريانى كه شما آنها را نمى‌ديديد، تاييد نمود. سوره توبه، آيه 41