خود را ببينند و آن گاه مى‌گويند: امروز جزايتان خود آن اعمالى است كه مى‌كرديد (28).

اين كتاب ما است كه به حق بر شما سخن مى‌گويد ما همواره آنچه شما مى‌كرديد استنساخ مى‌كرديم (29).

پس آنهايى كه ايمان آورده اعمال صالح كردند پروردگارشان آنها را داخل در رحمت خود مى‌كند اين همان رستگارى آشكار است (30).

و اما كسانى كه كافر شدند (به ايشان گفته مى‌شود) آيا نبود كه آيات من بر شما تلاوت مى‌شد و شما استكبار مى‌كرديد و مردمى مجرم بوديد؟ (31).

و چون گفته مى‌شد وعده خدا حق است و در قيامت شكى نيست مى‌گفتيد ما نمى‌فهميم قيامت چيست در باره آن احتمالى مى‌دهيم و ما هرگز نمى‌توانيم يقين به آن پيدا كنيم (32).

(و چون قيامت شد) حقيقت اعمال زشتشان برايشان هويدا گشت و همان كه استهزائش مى‌كردند بر سرشان بيامد (33).

و گفته شد امروز ما شما را فراموش مى‌كنيم همانطور كه شما ديدار امروزتان را فراموش كرديد و منزلگاهتان آتش است و از ياوران احدى را نداريد (34).

اين سرنوشتتان بخاطر آن بود كه آيات خدا را وسيله مسخره مى‌گرفتيد و زندگى دنيا مغرورتان كرد.

در نتيجه امروز از آتش بيرون نخواهند شد، و عذرشان پذيرفته نمى‌شود (35).

پس حمد خداى را كه رب آسمانها و رب زمين و رب عالميان است (36).

و كبرياء در آسمانها و زمين خاص او است و او عزيز حكيم است (37).

بيان آيات‌

بعد از آنكه به مساله تشريع شريعت براى رسول خدا 6 اشاره كرد، و فرمود كه آن جناب را بر شريعتى از أمر يعنى شريعت اسلام قرار داديم، اينك در اين آيات به اين معنا اشاره مى‌كند كه شريعت اسلام بصيرتهايى براى مردم است، كه با آن تشخيص مى‌دهند كه چه راهى از راه‌هاى زندگى را طى كنند تا به حيات طيب در دنيا و سعادت زندگى آخرت برسند، و نيز شريعت اسلام هدايت و رحمتى است براى مردمى كه به آيات خدا يقين دارند.

و نيز به اين نكته اشاره مى‌كند كه آنچه مرتكبين گناهان را وادار مى‌كند كه از پيروى شريعت سرباز زنند، انكار معاد است، آنها خيال مى‌كنند كه با افراد متشرعى كه پابند