مى‌توانى) گمراهان آشكار را هم هدايت كنى (40).

ما هر وقت شده از ايشان انتقام مى‌گيريم، هر چند كه تو در دنيا نباشى (41).

و يا در همين زندگى دنيايت به تو نشان مى‌دهيم آن عذابها را كه به ايشان وعده داديم كه ما بر آنان اقتدار داريم (42).

پس تو به آنچه وحى به سويت شده تمسك كن كه تو بر صراطى مستقيم هستى (43).

و به درستى كه قرآن ذكرى است براى تو و براى قومت، و به زودى بازخواست خواهيد شد (44).

از رسولانى كه قبل از تو فرستاده بوديم بپرس: آيا غير از رحمان خدايانى معين كرده بوديم كه مردم آنها را بپرستند (45).

بيان آيات‌

از آنجا كه رشته كلام از رسالت رسول 6 و كفر مشركين به رسالت و تشبث ايشان (در شرك) به ذيل تقليد از پدران و بدون هيچ دليل ديگر انجاميد، دنبالش داستان ابراهيم (ع) را ذكر مى‌كند كه تقليد كردن از پدر و قومش را دور انداخته، از آنچه آنان به جاى خداى سبحان مى‌پرستيدند بيزارى جست، و از پروردگارش طلب هدايتى كرد كه از فطرتش سرچشمه مى‌گرفت.

بعد از نقل داستان ابراهيم اين مسائل را خاطر نشان مى‌فرمايد كه از چه نعمت‌هايى برخوردارشان كرد، و آنها چگونه آن نعمت‌ها را كفران كردند، و به كتاب خدا كافر شدند، و در آن خرده‌گيريها نمودند، و به فرستاده خدا طعنه‌ها زدند، طعنه‌هايى كه به خودشان بر مى‌گردد، و سپس آثار اعراض از ياد خدا را ذكر مى‌كند، و عاقبت اين كار را كه همان شقاوت و خسران است تذكر مى‌دهد و آن گاه عطف مى‌كند بر آن اين را كه پيامبر بايد براى هميشه از ايمان آوردن ايشان مايوس باشد. و سپس تهديدشان مى‌كند به عذاب. و به پيامبر عزيزش تاكيد مى‌كند كه به قرآن تمسك جويد، چون قرآن ذكر او و ذكر قوم او است، و به زودى از آن بازخواست مى‌شوند، و آنچه در قرآن است دين توحيد است كه همه انبياء گذشته بر آن دين بودند.

(وَ إِذْ قالَ إِبْراهِيمُ لِأَبِيهِ وَ قَوْمِهِ إِنَّنِي بَراءٌ مِمَّا تَعْبُدُونَ) كلمه براء مصدر برء ، يبرء است كه صفت مشبهه‌اش برى‌ء مى‌شود. و بنا بر اين، معناى جمله اننى براء ، اننى ذو براء مى‌شود. و يا معناى آن اننى برى‌ء