گفته مى‌شود: امروز ملك از آن كيست؟ از آن خداى واحد قهار (16).

امروز هر كسى به آنچه كه كرده است جزا داده مى‌شود امروز ديگر ظلمى نيست چون كه خدا سريع الحساب است (17).

اى پيامبر ايشان را از روز آزفه بترسان، از آن وقتى كه دلها از شدت ترس به گلوگاه مى‌رسد و دچار ترس و اندوه شديد مى‌گردد روزى كه براى ستمكاران هيچ دوست و هيچ شفيعى كه شفاعتش پذيرفته شود نيست (18).

او نگاه زير چشمى چشمها را مى‌داند و از آنچه در سينه‌ها نهفته است خبر دارد (19).

و خدا به حق داورى مى‌كند و خدايانى كه به جاى خدا مى‌خوانند هيچ گونه داورى ندارند، به درستى خدا شنوا و بينا است (20).

بيان آيات [اقامه دو حجت بر توحيد، با بيان اينكه ارسال رسل و انزال رزق فقط از ناحيه خداى سبحان است‌]

در اين آيات بر مساله توحيد احتجاج شده، و بعد از آنكه مردم را به دو دسته تقسيم مى‌كند: يكى آنهايى كه به سوى خدا رجوع مى‌كنند، و راه او را پيروى مى‌نمايند، و يكى هم آنهايى كه آيات او را تكذيب نموده و در مقابل آن به باطل جدال مى‌كنند، آن گاه اين طايفه را انذار مى‌فرمايد.

(هُوَ الَّذِي يُرِيكُمْ آياتِهِ ...) مراد از آيات در اينجا علايم و حجت‌هايى است كه بر وحدانيت خداى تعالى در ربوبيت و الوهيت دلالت مى‌كند، به دليل تفريعى كه- به زودى مى‌آيد- بر آن مى‌نمايد و مى‌فرمايد: (فَادْعُوا اللَّهَ مُخْلِصِينَ لَهُ الدِّينَ‌)- حال كه چنين است پس خدا را در حالى بخوانيد كه دين را خالص براى او بدانيد . و كلمه آيات چون مطلق است، هم شامل آيات تكوينى و ديدنى عالم مى‌شود، كه هر انسان صحيح الادراكى آن را مى‌بيند و هم شامل آيات و معجزاتى كه به دست انبيا جارى مى‌شود و هم براهينى كه انبيا از طريق وحى اقامه مى‌كردند.

و اين جمله مشتمل است بر يك برهان، به اين بيان كه اگر در واقع معبودى بوده باشد كه پرستش او بر انسان واجب باشد و نيز در پرستش او كمال و سعادت آدمى تامين شود، تماميت و كمال تدبير او اقتضا مى‌كند كه انسان‌ها را به سوى خود هدايت كند و آن معبودى كه آيات هستى بر ربوبيت و الوهيت او دلالت مى‌كند و انبياء و رسولان هم با