مجيدش فرموده:(وَ ما قَدَرُوا اللَّهَ حَقَّ قَدْرِهِ)، پس خدا با هيچ مقياسى توصيف نمى‌شود الا آنكه او از آن توصيف بزرگتر است‌[1].

و نيز در همان كتاب به سند خود از سليمان بن مهران روايت كرده كه گفت: از امام صادق (ع) از آيه‌(وَ الْأَرْضُ جَمِيعاً قَبْضَتُهُ يَوْمَ الْقِيامَةِ) پرسيدم، فرمود: يعنى مالك زمين اوست و احدى با او شريك در ملك او نيست.

و كلمه قبض از خداى تعالى در جاى ديگر به معناى دريغ ورزيدن از بخشش، و كلمه بسط به معناى اعطا و گشايش دادن آمده، از آن جمله فرموده:(وَ اللَّهُ يَقْبِضُ وَ يَبْصُطُ وَ إِلَيْهِ تُرْجَعُونَ) يعنى خداى تعالى تنگ مى‌گيرد و عطا مى‌كند و وسعت مى‌دهد و قبض از ناحيه اوست. و به وجهى ديگر قبض به معناى گرفتن به عنوان قبول است، هم چنان كه فرمود:

(وَ يَأْخُذُ الصَّدَقاتِ)، يعنى خدا صدقات را مى‌پذيرد، و اهلش را در برابر آن اجر مى‌دهد.

عرضه داشتم: پس معناى جمله‌(وَ السَّماواتُ مَطْوِيَّاتٌ بِيَمِينِهِ) چيست؟ فرمود: منظور از يمين دست است و منظور از دست هم قدرت و قوت است. و معناى اينكه فرموده:(وَ السَّماواتُ مَطْوِيَّاتٌ بِيَمِينِهِ) اين است كه: آسمانها به قدرت و قوه خداى سبحان در هم پيچيده شده، و او بزرگتر از آن است كه مشركين در باره‌اش مى‌گويند[2].

مؤلف: در الدر المنثور از ابو هريره از رسول خدا 6 روايت آورده كه رسول خدا 6 در ذيل آيه‌(فَصَعِقَ مَنْ فِي السَّماواتِ وَ مَنْ فِي الْأَرْضِ إِلَّا مَنْ شاءَ اللَّهُ) فرموده: اينهايى كه استثنا شده‌اند، شهيدانى هستند كه شمشيرها را به كمر بسته پيرامون عرش خدا قرار دارند [3] كه از ظاهر آن برمى‌آيد منظور از نفخه در اين آيه غير از نفخه اول است كه براى مردن جاندارها دميده مى‌شود، در حالى كه در سابق گفتيم ظاهر آيه خلاف اين را مى‌رساند.

و از انس از رسول خدا 6 روايت شده كه فرمود استثنا شدگان در آيه جبرئيل و ميكائيل و اسرافيل و ملك الموت و حاملان عرشند كه در آن نفخه نمى‌ميرند، بلكه بعدا مى‌ميرند ... [4] آيه مورد بحث ظاهر در خلاف اين روايت نيز هست.

و از جابر روايت آورده كه گفت: اين آيه موسى (ع) را استثنا مى‌كند،

[1] توحيد صدوق، ص 127.

[2] توحيد( صدوق)، ص 161.

[3] ( 3 و 4) الدر المنثور، ج 5، ص 336.

[4] ( 3 و 4) الدر المنثور، ج 5، ص 336.