براى پيغمبرى خود از شما مزدى نمى‌خواهم كه مزد من جز به عهده پروردگار جهانيان نيست (109).

از خدا بترسيد و اطاعتم كنيد (110).

گفتند: چگونه به تو ايمان بياوريم در حالى كه فرومايگان پيرويت كرده‌اند (111).

گفت: من چه دانم كه چه مى‌كرده‌اند (112).

كه اگر فهم داريد حسابشان جز به عهده پروردگار من نيست (113).

و من اين مؤمنان را دور نخواهم كرد (114).

كه من جز بيم‌رسانى آشكار نيستم (115).

گفتند اى نوح اگر بس نكنى سنگسار مى‌شوى (116).

گفت: پروردگارا قوم من دروغگويم مى‌شمارند (117).

بين من و آنها حكم كن و مرا با مؤمنانى كه همراه منند نجات بخش (118).

پس او و همراهانش را در كشتى پر (از جمعيت و حيوانات) نجات داديم (119).

سپس باقى ماندگان را غرق كرديم (120).

كه در اين عبرتى است و بيشترشان ايمان آور نبودند (121).

و پروردگارت نيرومند و فرزانه است (122).

بيان آيات‌

اين آيات بعد از داستان موسى و ابراهيم كه دو نفر از پيامبران اولو العزم بودند، شروع مى‌كند به داستان نوح كه اولين پيامبر اولو العزم و از بزرگان انبياء است و اجمال آنچه بين آن جناب و قومش گذشته، نقل مى‌كند كه در آخر به نجات نوح و همراهانش و غرق اكثر مردم انجاميده است.

(كَذَّبَتْ قَوْمُ نُوحٍ الْمُرْسَلِينَ).

در مفردات گفته: كلمه قوم در اصل به معناى جماعتى از مردان است، نه زنان و به همين جهت فرموده:( لا يَسْخَرْ قَوْمٌ مِنْ قَوْمٍ‌) ...(وَ لا نِساءٌ مِنْ نِساءٍ ) و شاعر نيز گفته ا قوم آل حصن ام نساء- آيا آل حصن قومند و يا زنانند و ليكن در قرآن كريم هر جا آمده اعم از زن و مرد را شامل است‌[1].

[1] مفردات راغب، ماده قوم .