گمراهان و گمراه شدگان به رو در جهنم انداخته شوند (94).

و سپاهيان ابليس عموما (95).

در آنجا با يكديگر مخاصمه كنند و گويند (96).

قسم به خدا كه در ضلالتى آشكار بوديم (97).

كه شما را با پروردگار جهانيان برابر مى‌گرفتيم (98).

و جز تبهكاران ما را گمراه نكردند (99).

و اكنون نه شفيعانى داريم (100).

و نه دوستانى صميمى (101).

كاش بازگشتى داشتيم و مؤمن مى‌شديم (102).

كه در اين عبرتى هست و بيشترشان مؤمن نبودند (103).

و پروردگارت نيرومند و رحيم است (104).

بيان آيات‌

اين آيات بعد از پايان دادن به داستان موسى (ع) به مهمترين خبر مربوط به ابراهيم (ع) اشاره مى‌كند، كه با فطرت سالم و پاك خود عليه قومش كه همگى به اتفاق كلمه بت مى‌پرستيدند، به حمايت از دين توحيد و پرستش خداى سبحان قيام نموده، از مردم وطنش بيزارى جست و از دين حق دفاع نمود و گذشت بر او آنچه كه گذشت، كه همه آيت و معجزه بود، ولى بيشتر قوم او نيز ايمان نياوردند، كه در آخر آيات مورد بحث بدان اشاره مى‌فرمايد.

(وَ اتْلُ عَلَيْهِمْ نَبَأَ إِبْراهِيمَ) در اين جمله، سياق را از آنچه در اول داستان بود تغيير داد، به اين معنا كه در اول داستان فرمود:( وَ إِذْ نادى‌ رَبُّكَ مُوسى‌ ...)- به ياد آر آن روز را كه پروردگارت به موسى ندا كرد ... و در اينجا پاى مردم معاصر پيغمبر اسلام را به ميان كشيده مى‌فرمايد داستان ابراهيم را براى اينان بخوان و اين براى اين است كه مى‌خواهد اين داستان به گوش مشركين عرب كه عمده آنان قريش است و ابراهيم هم پدر بزرگ قريش بود برسد تا بدانند كه آن جناب مانند پدر بزرگشان به نشر دين توحيد و دين حق قيام نموده، آن روز احدى گوينده لا اله الا اللَّه نبود و خدا ابراهيم را يارى كرد، چون ابراهيم دين خدا را يارى كرد و در نتيجه كلمه توحيد ثابت شد و در سر زمين مقدس فلسطين و در حجاز انتشار يافت.