و آن را به بنى اسرائيل داديم (59).

پس هنگام آفتاب از پى آنها شدند (60).

و چون دو جماعت يكديگر را بديدند، ياران موسى گفتند: اى واى! ما را گرفتند (61).

(موسى) گفت: هرگز! پروردگار من با من است و رهبريم خواهد كرد (62).

به موسى وحى كرديم كه عصاى خويش را به دريا بزن، پس بشكافت و هر بخشى چون كوهى بزرگ بود (63).

ديگران را بدانجا نزديك كرديم (64).

و موسى را با همراهانش جملگى نجات داديم (65).

سپس ديگران را غرق كرديم (66).

كه در اين عبرتى است ولى بيشترشان ايمان آور نبودند (67).

و پروردگارت نيرومند و فرزانه است (68).

بيان آيات [غرض اين آيات: مقايسه قوم خاتم الانبياء 6 با قوم موسى و هارون، ابراهيم، نوح و ...]

در اين آيات به داستانهايى از اقوام انبياى گذشته شروع كرده تا روشن شود كه قوم خاتم الانبياء 6 نيز همان راهى را مى‌روند كه قوم موسى و هارون و ابراهيم و نوح و هود و صالح و لوط و شعيب رفته بودند و به زودى راه اينان نيز به همان سرنوشتى منتهى مى‌شود كه آن اقوام ديگر بدان مبتلا شدند، يعنى بيشترشان ايمان نمى‌آورند و خدا ايشان را به عقوبت دنيايى و آخرتى مى‌گيرد.

دليل بر اينكه آيات در مقام به دست دادن چنين نتيجه‌اى است اين است كه در آخر هر داستانى مى‌فرمايد:(وَ ما كانَ أَكْثَرُهُمْ مُؤْمِنِينَ وَ إِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ)، هم چنان كه در داستان خاتم الأنبياء 6 بعد از ختم كلام و حكايت اعراض قومش در آغاز سوره فرمود:(وَ ما كانَ ...)، پس معلوم مى‌شود كه آيات در مقام تطبيق داستانى بر داستان ديگر است.

و همه براى اين است كه خاطر رسول خدا 6 تسليت يافته، حوصله‌اش از تكذيب قومش سر نرود و بداند كه تكذيب قوم او امرى نو ظهور و تازه نيست بلكه همه اقوام انبياى گذشته نيز همين رفتار را داشتند و از قوم خود انتظارى جز آنچه امتهاى گذشته در مقابل انبياى خود داشتند نداشته باشد. و در ضمن، قوم آن جناب را هم تهديد