(قُلْ لَوْ أَنْتُمْ تَمْلِكُونَ خَزائِنَ رَحْمَةِ رَبِّي إِذاً لَأَمْسَكْتُمْ خَشْيَةَ الْإِنْفاقِ وَ كانَ الْإِنْسانُ قَتُوراً).

كلمه قتور به معناى بخيل تفسير شده البته بخيلى كه بخل را به نهايت رسانده باشد، و در مجمع البيان گفته: كلمه: قتر، به معناى تنگى است، و قتور مبالغه در همان معنا است، و وقتى گفته مى‌شود: قتر يقتر و يا تقتر و يا اقتر و يا قتر در همه آنها معنا يكى است، و آن اين است كه فلانى در خرج كردن امساك مى‌كند.[1] خداى تعالى در آيه مورد بحث كفار را بر آن معنايى كه در آيه:(وَ ما مَنَعَ النَّاسَ أَنْ يُؤْمِنُوا إِذْ جاءَهُمُ الْهُدى‌ إِلَّا أَنْ قالُوا أَ بَعَثَ اللَّهُ بَشَراً رَسُولًا) گذشت يعنى بر جلوگيرى و كارشكنى در پيشرفت دعوت انبياء (ع) بر منع از رسالت بشر توبيخ مى‌نمايد، و معناى خود آيه روشن است.

بحث روايتى [رواياتى در باره نيت و عمل در ذيل جمله:(كُلٌّ يَعْمَلُ عَلى‌ شاكِلَتِهِ)]

در تفسير عياشى از مسعدة بن صدقه از امام صادق (ع) روايت شده كه فرمود: شفاء همه در علم قرآن است، زيرا اين خداى تعالى است كه مى‌فرمايد:(ما هُوَ شِفاءٌ وَ رَحْمَةٌ لِلْمُؤْمِنِينَ ...)[2].

و در كافى به سند خود از سفيان بن عيينه از امام صادق (ع) روايت كرده كه به من فرمود: نيت از عمل بهتر است و اصلا نيت عمل است، آن گاه اين كلام خداى عز و جل را قرائت نمود كه مى‌فرمايد: (كُلٌّ يَعْمَلُ عَلى‌ شاكِلَتِهِ‌)، يعنى هر كسى بر طبق نيت خود عمل مى‌كند [3].

مؤلف: اينكه امام فرمود: اصلا نيت عمل است اشاره به اتحاد آن دو دارد، و اينكه اتحاد نيت و عمل اتحاد عنوان و معنون است.

و در همان كتاب به سند خود از ابى هاشم روايت كرده كه گفت امام صادق (ع) فرمود اينكه اهل آتش هميشه در آتش خواهند بود بدين جهت است كه نيتشان در

[1] مجمع البيان ج 4، ص 102 جزء 15، چاپ بيروت.

[2] تفسير عياشى، ج 2، ص 315، ح 154.

[3] اصول كافى، ج 2، ص 16، ح 4، باب الاخلاص.