آن گاه راهى شده تا در بهشت آمده دق الباب مى‌كند، به او مى‌گويند: كيست كوبنده در؟ و خدا داناتر است رسول خدا 6 مى‌گويد: باز كنيد، وقتى درب را باز مى‌كنند رو به درگاه خدا نهاده به سجده مى‌افتد و سر برنمى‌دارد تا به او گفته مى‌شود: حرف بزن، و درخواست كن تا به دست آورى و شفاعت كن تا پذيرفته شود، پس بار ديگر به سجده مى‌افتد، و مثل بار اول سر برمى‌دارد و شفاعت مى‌كند، و حتى آنهايى هم كه در آتش سوخته‌اند شفاعت مى‌شوند، به همين جهت در روز قيامت در ميان تمامى امتها شخصى موجه‌تر از رسول خدا 6 نيست، و اين است معناى كلام خدا كه مى‌فرمايد:(عَسى‌ أَنْ يَبْعَثَكَ رَبُّكَ مَقاماً مَحْمُوداً)[1].

مؤلف: و اينكه فرمود: تا آنكه شفاعت مى‌كند كسانى را كه در آتش سوخته‌اند، معنايش اين است كه بعضى از آنان شفاعت مى‌شوند، و در معناى اين روايت از طرق اهل سنت از رسول خدا 6 رواياتى چند رسيده است.

و در الدر المنثور است كه بخارى و ابن جرير و ابن مردويه از ابن عمر روايت كرده‌اند كه گفت: من از رسول خدا 6 شنيدم كه مى‌فرمود: آفتاب آن قدر نزديك مى‌رسد كه عرق تا نصف گوش مى‌رسد، در اين بين كه مردم در اين حالتند دست به دامن آدم مى‌شوند او مى‌گويد: اين كار از من ساخته نيست، به موسى مراجعه مى‌كنند او نيز همان را مى‌گويد اينجا است كه محمد 6 شفاعت مى‌كند، و شفاعتش پذيرفته مى‌شود و خداوند ميان مردم به داورى مى‌پردازد، رسول خدا 6 به طرف بهشت مى‌رود و حلقه درب بهشت را مى‌گيرد، آن موقع است كه خداوند او را مقامى محمود مى‌دهد[2].

و در همان كتاب است كه ابن جرير و بيهقى در شعب الايمان از ابى هريره روايت مى‌كند كه رسول خدا 6 فرمود: مقام محمود مقام شفاعت است‌[3].

و باز در آن كتاب از ابن مردويه از سعد بن ابى وقاص روايت كرده كه گفت شخصى از رسول خدا 6 معناى مقام محمود را پرسيد، فرمود: شفاعت است‌[4].

مؤلف: روايات در اين مضامين بسيار است.

[1] تفسير عياشى، ج 2، ص 315، ح 151.

[2] ( 2 و 3) الدر المنثور، ج 4، ص 197.

[3] ( 2 و 3) الدر المنثور، ج 4، ص 197.

[4] الدر المنثور، ج 4، ص 197.