(وَ الَّذِينَ آمَنُوا مُشْفِقُونَ مِنْها)[1] و در بيان سابق هم اشاره‌اى به اين معنا شد كه خطاب در جمله‌(فَلا تَسْتَعْجِلُوهُ) به مشركين است و معنايش نهى از استعجال ايشان و درخواست فرا رسيدن اجل و نزديك شدن وعده است، نه درخواست مهلت، و در اين صورت معنى ندارد كه از شنيدن‌(فَلا تَسْتَعْجِلُوهُ) آرام شوند.

و اما روايت دوم ظاهرش اين است كه از امر خدا عذاب دنيوى را فهميده بودند نه قيامت را و اين خود مؤيد بيان سابق ما است نه مؤيد آقايان.

و اما روايت سوم، نهايت چيزى كه به آن دلالت مى‌كند اين است كه آمدن قيامت از مصاديق آمدن امر خداست، و كسى هم در اين شكى ندارد، ولى اين غير از اين است كه مقصود از امر در آيه همان قيامت باشد.

و در كتاب غيبت نعمانى به سند خود از عبد الرحمن بن كثير از ابى عبد اللَّه (ع) نقل كرده كه در ذيل جمله‌(أَتى‌ أَمْرُ اللَّهِ فَلا تَسْتَعْجِلُوهُ) فرمود: اين امر خدا همان امر ما است كه نبايد در آن عجله شود، و خداوند امر ما را با سه لشكر كمك مى‌كند: 1- ملائكه 2- مؤمنين 3- لشكر خودش، و خروج او مانند خروج رسول خدا 6 است چون در آن آيه فرمود:(كَما أَخْرَجَكَ رَبُّكَ مِنْ بَيْتِكَ بِالْحَقِّ)[2].

[روايتى كه در آن‌(أَتى‌ أَمْرُ اللَّهِ) به ظهور مهدى 7 تطبيق شده است‌]

مؤلف: اين روايت را مفيد نيز در كتاب غيبت خود از- همان- عبد الرحمن از آن امام آورده، و مراد از ظهور او ظهور مهدى (ع) است كه در روايات ديگرى بدان تصريح شده است، و اين خود از باب جرى و تطبيق كلى بر فرد و يا از قبيل بطن قرآن است.

و در كافى به سند خود از سعد الاسكاف روايت كرده كه گفت: مردى خدمت امير المؤمنين (ع) رسيد و از روح سؤال كرد كه آيا همان جبرئيل نيست؟ فرمود:

جبرئيل از ملائكه است و روح، غير جبرئيل است. سعد مى‌گويد: اين جواب، بر سائل گران آمده عرض كرد حرف بزرگى زدى كه هيچ كس نگفته، زيرا هيچ كس احتمال نداده كه روح غير جبرئيل باشد. امير المؤمنين (ع) فرمود: تو مرد گمراهى هستى كه سخنان اهل ضلال را نقل مى‌كنى و گر نه خداى تعالى به پيغمبرش فرمود:(أَتى‌ أَمْرُ اللَّهِ فَلا تَسْتَعْجِلُوهُ سُبْحانَهُ وَ تَعالى‌ عَمَّا يُشْرِكُونَ يُنَزِّلُ الْمَلائِكَةَ بِالرُّوحِ) و اين خود صريح است در

[1] و كسانى كه ايمان آورده‌اند از آن بيمناكند. سوره شورى، آيه 18.

[2] غيبت نعمانى، باب 11، ص 198، ح 9، ط- تهران.