ديدگان خويش را به آن چيزهايى كه نصيب دسته‌هايى از ايشان كرديم ميفكن و بخاطر آنچه آنها دارند غم مخور و به مؤمنان نرم‌خويى كن (88).

و بگو كه من خودم بيم‌رسان آشكارم (89).

(ما بر آنها عذابى مى‌فرستيم) همانگونه كه بر قسمت‌كنان (آيات الهى) فرستاديم (90).

كسانى كه قرآن را قسمتها پنداشتند (91).

به پروردگارت سوگند از همه آنها سؤال خواهيم كرد (92).

از آنچه كرده‌اند (93).

آنچه را دستور دارى آشكار كن و از مشركان روى بگردان (94).

ما شر استهزاءگران را از تو كوتاه مى‌كنيم (95).

كسانى كه با خداى يكتا، خداى ديگر مى‌انگارند به زودى خواهند دانست (96).

ما مى‌دانيم كه تو سينه‌ات از آنچه مى‌گويند تنگ مى‌شود (97).

به ستايش پروردگارت تسبيح گوى و از سجده‌كنان باش (98).

پروردگار خويش را عبادت كن تا برايت يقين (مرگ) فرا رسد (99).

بيان آيات‌

در اين آيات غرضى كه در آيات قبلى بود خلاصه مى‌شود، غرض از آن آيات اين بود كه رسول خدا 6 را به قيام بر انجام ماموريت و رسالت خود و اعراض و گذشت از جفاهاى مشركين دعوت كند، و تسلاى خاطر دهد كه از آنچه مى‌گويند غمگين و تنگ حوصله نگردد، زيرا قضاى حق بر اين رانده شده كه مردم را به اعمالشان در دنيا و آخرت و مخصوصا در روز قيامت- كه هيچ شكى در آن نيست- سزا دهد، همان روزى كه احدى را از قلم نمى‌اندازد، و به اندازه يك ذره هم از خير و شر كسى را بدون كيفر و پاداش نمى‌گذارد، و با در پيش داشتن چنين روزى، ديگر جاى تاسف خوردن بر كفر كافران باقى نمى‌ماند، چون خدا بدان دانا است و به زودى جزاى اعمالشان را مى‌دهد و نيز جاى تنگ حوصلگى و اندوه نيست، چون به خداى سبحان مشغول گشتن مهم‌تر و واجب‌تر است.

در اينجا خداى سبحان مساله اعراض و گذشت از كفارى را كه او را مسخره مى‌كردند تكرار كرده،- همان كفارى كه در ابتداى سوره ذكرشان گذشت- و همچنين سفارش فرموده بود كه به تسبيح و حمد و عبادت خداى خود بپردازد، و خبر داده بود كه خود او شر كفار را از او مى‌گرداند، اينك در اين آيات هم همين را تكرار مى‌كند كه به كار رسالت خود مشغول باشد، و در همين جا سوره پايان مى‌پذيرد.