مؤلف: از ظاهر اين روايت به خوبى برمى‌آيد كه قتاده عهد و ميثاق را حمل كرده بر عهد و ميثاقهاى دائر ميان مردم، و حال آنكه خواننده گرامى بياد دارد كه گفتيم ظاهر سياق آيه مخالف اين معنا است.

[رواياتى در باره صله رحم و پيوند ارتباط با آل محمد : در ذيل جمله:(وَ الَّذِينَ يَصِلُونَ ...)]

و در كافى به سند خود از عمر بن يزيد روايت كرده كه گفت: من از امام صادق (ع) از معناى كلام خداى عز و جل كه فرموده:(وَ الَّذِينَ يَصِلُونَ ما أَمَرَ اللَّهُ بِهِ أَنْ يُوصَلَ) سؤال كردم، فرمود:

مقصود همان خويشاوندانت است‌[1].

و نيز به سند ديگرى از او روايت كرده كه گفت: خدمت امام صادق (ع) عرض كردم: چه كسانى منظور در اين آيه‌اند كه بايد با ايشان پيوند نمود؟ فرمود: اين آيه در حق خويشان آل محمد 6 نازل شده، ولى آيه عام است و شامل قرابت خود توهم مى‌شود. آن گاه فرمود:

زنهار از كسانى مباش كه مى‌گويند فلان آيه فقط در فلان موضوع نازل شده‌[2].

مؤلف: معنايش اينست كه آيات قرآن كريم در صورتى كه عموميت داشته باشد نبايد منحصر به يك معنايش كرد، زيرا قرآن ظهر و بطنى دارد، و خداى تعالى مودت و دوستى ذوى القرباى پيغمبرش را كه خود يكى از مصاديق صله رحم است اجر و پاداش رسالت قرار داده، و فرموده:(قُلْ لا أَسْئَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْراً إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبى‌)[3] علاوه بر اينكه روايت آتيه نيز بر اين معنا دلالت مى‌كند.

و در تفسير عياشى از عمر بن مريم روايت شده كه گفت: از امام صادق (ع) از آيه‌(وَ الَّذِينَ يَصِلُونَ ما أَمَرَ اللَّهُ بِهِ أَنْ يُوصَلَ) سؤال كردم، فرمود: يكى از معانيش صله رحم است، ولى نهايت درجه و بهترين مصاديق آن اين است كه با ما پيوند داشته باشى‌[4].

و نيز در همان كتاب از محمد بن فضيل روايت كرده كه گفت: من از عبد صالح (موسى بن جعفر صلوات اللَّه عليه) از معناى آيه‌(وَ الَّذِينَ يَصِلُونَ ما أَمَرَ اللَّهُ بِهِ أَنْ يُوصَلَ) پرسش نمودم، در جواب فرمودند: مقصود رحم آل محمد (ع) است كه آويزان بر عرش است، و مى‌گويد: پروردگارا! پيوند كن با آن كس كه با من پيوند ميكند و قطع كن با آن كس كه با من قطع مى‌كند، و اين آيه در تمامى ارحام جريان دارد[5].

مؤلف: در اين معنا روايات ديگرى نيز هست، و ما در جلد چهارم اين كتاب در تفسير اوائل‌

[1] اصول كافى، ج 2، ص 156 ح 27.

[2] اصول كافى، ج 2، ص 156، ح 28. ط بيروت.

[3] سوره شورى، آيه 23.

[4] تفسير عياشى، ج 2، ص 208 ح 29.

[5] تفسير عياشى، ج 2، ص 208 ح 208.