يك قطعه زمين در مجاورت قطعه ديگرى است، آن يكى حاصل‌خيز و پاك و اين ديگرى شوره زار است، عينا مانند مردمى كه در مجاورت مردمى ديگر هستند، ولى از سنخ ايشان نيستند[1].

و در تفسير برهان از ابن شهر آشوب از خركوشى در كتاب شرف المصطفى ، و ثعلبى در كتاب الكشف و البيان و فضل بن شاذان در كتاب امالى ، (عبارت روايت از فضل بن شاذان است) كه وى به سند خود از جابر بن عبد اللَّه روايت كرده كه گفت: من از رسول خدا 6 شنيدم كه به على بن ابى طالب (ع) مى‌فرمود: مردم هر يك از يك شجره‌اند، و من و تو هر دو از يك شجره‌ايم، آن گاه اين آيه را تلاوت فرمودند:(جَنَّاتٌ مِنْ أَعْنابٍ وَ زَرْعٌ وَ نَخِيلٌ صِنْوانٌ وَ غَيْرُ صِنْوانٍ يُسْقى‌ بِماءٍ واحِدٍ)، يعنى مردم همگى از يك آب سيراب مى‌شوند كه آن من و توايم، تفسير برهان مى‌گويد: اين روايت را نطنزى در كتاب خصائص خود از سلمان آورده، و در روايت ديگرى چنين آمده: من و على از يك شجره، و مردم از شجره‌هاى گوناگونى هستند ، صاحب برهان اضافه مى‌كند: حديث جابر بن عبد اللَّه را طبرسى و على بن عيسى در كتاب كشف الغمه نيز آورده‌اند[2].

مؤلف: روايت مذكور را سيوطى در الدر المنثور از حاكم، و ابن مردويه از جابر آورده كه گفت: شنيدم رسول خدا 6 مى‌فرمود: اى على! مردم از شجره‌هاى مختلف و من و تو هر دو از يك شجره هستيم، آن گاه رسول خدا 6 اين آيه را تلاوت فرمود:(وَ جَنَّاتٌ مِنْ أَعْنابٍ وَ زَرْعٌ وَ نَخِيلٌ صِنْوانٌ وَ غَيْرُ صِنْوانٍ)[3].

و نيز در الدر المنثور است كه ترمذى، (وى روايت را حسن دانسته) بزار، ابن جرير، ابن منذر، ابو الشيخ، و ابن مردويه از ابو هريره از رسول خدا 6 روايت كرده‌اند كه در ذيل آيه‌(وَ نُفَضِّلُ بَعْضَها عَلى‌ بَعْضٍ فِي الْأُكُلِ) فرموده: دقل و فارسى‌[4] و شيرين و ترش‌[5].

[1] تفسير عياشى، ج 2، ص 203، ح 4.

[2] البرهان، ج 2، ص 278 ح 1.

[3] الدر المنثور، ج 4، ص 44.

[4] دقل خرماى غير مرغوب است، و فارسى نوعى خرماى خوب را گويند.

[5] الدر المنثور، ج 4، ص 44.