روايات ديگرى نيز هست، كه بعيد نيست ذكر مصداق در همه آنها از باب تطبيق باشد.

و نيز در كافى به سند خود از هشام بن حكم روايت آورده كه گفت: از امام صادق (ع) پرسيدم: مقصود خداوند از اينكه فرمود:(سُبْحانَ اللَّهِ) چيست؟ فرمود: بلند داشتن خداست، يعنى اظهار پاكى خدا از هر بدى از روى غيرت بندگى‌[1].

و نيز در همين كتاب به سند خود از هشام جواليقى روايت كرده كه گفت: از امام صادق (ع) از معناى كلام خدا كه فرموده:(سُبْحانَ اللَّهِ) سؤال كردم، فرمود: معنايش اين است كه خدا منزه است‌[2].

و در كتاب معانى به سند خود از سيار از حسن بن على از پدرانش از امام صادق (ع) روايت كرده كه در ضمن حديثى وى را مخاطب قرار داده فرمود: مگر تا كنون ندانستى كه خداوند دنيا را هرگز از پيغمبر و يا امامى از جنس بشر خالى نگذاشته؟ مگر خداوند نبوده كه فرموده:(وَ ما أَرْسَلْنا مِنْ قَبْلِكَ)- يعنى بسوى خلق-(إِلَّا رِجالًا نُوحِي إِلَيْهِمْ مِنْ أَهْلِ الْقُرى‌) كه خبر داده از اينكه هيچوقت ملائكه را بسوى زمين مبعوث نكرده، و ايشان را ائمه و حكام قرار نداده، و اگر فرستاده، بسوى انبياء فرستاده‌[3].

[چند روايت در معناى آيه:(حَتَّى إِذَا اسْتَيْأَسَ الرُّسُلُ ...)]

و در عيون به سند خود از على بن محمد بن جهم روايت كرده كه گفت: در مجلس مامون حاضر شدم، در حالى كه رضا على بن موسى (ع) نزد او بود، مامون از آن جناب پرسيد: يا بن رسول اللَّه مگر شما نمى‌گوييد كه انبياء معصومند؟ فرمود: چرا، راوى حديث را هم چنان ادامه داده تا آنجا كه مى‌گويد: مامون به ابى الحسن عرض كرد: پس بفرما معناى آيه‌(حَتَّى إِذَا اسْتَيْأَسَ الرُّسُلُ وَ ظَنُّوا أَنَّهُمْ قَدْ كُذِبُوا جاءَهُمْ نَصْرُنا) چيست؟ رضا (ع) فرمود: خداوند مى‌فرمايد: تا آنكه رسولان از قوم خود مايوس شدند، و قوم ايشان گمان كردند كه به رسولان دروغ خبر داده‌اند، در اين موقع بود كه يارى ما ايشان را دريافت‌[4].

مؤلف: اين روايت مؤيد معنايى است كه ما براى آيه كرديم، و بعضى از روايات كه دارد رسولان احتمال دادند كه نكند آن كسى كه براى ايشان وحى آورده شيطان بوده كه خود را بصورت فرشته درآورده، روايات قابل اعتمادى نيست.

[1] اصول كافى، ج 1، ص 118، ح 10، ط بيروت.

[2] اصول كافى، ج 1، ص 118، ح 11، ط بيروت.

[3] عيون الاخبار الرضا، ج 1، ص 270.

[4] عيون الأخبار ج 1.