جمله‌(وَ كَذلِكَ نَجْزِي الْمُحْسِنِينَ) هم اشاره به همين معنا است، چون دلالت مى‌كند بر اينكه اين حكم و اين علم كه به يوسف داده شد موهبتى ابتدايى نبود، بلكه به عنوان پاداش به وى داده شد، چه او از نيكوكاران بود.

و بعيد نيست كه از جمله مذكور نيز استفاده كرد كه خداوند از اين علم و حكم به همه نيكوكاران مى‌دهد، البته هر كسى به قدر نيكوكاريش، و چگونه چنين نباشد با اينكه آيه‌(يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَ آمِنُوا بِرَسُولِهِ يُؤْتِكُمْ كِفْلَيْنِ مِنْ رَحْمَتِهِ وَ يَجْعَلْ لَكُمْ نُوراً تَمْشُونَ بِهِ)[1] و نيز آيه‌(أَ وَ مَنْ كانَ مَيْتاً فَأَحْيَيْناهُ وَ جَعَلْنا لَهُ نُوراً يَمْشِي بِهِ فِي النَّاسِ)[2] به اين معنا تصريح دارد.

نكته‌اى كه باقى مانده اين است كه: علم مورد گفتگو شامل آن پيش‌بينى‌هايى كه آنها را از تاويل احاديث خوانده بوديم مى‌شود، براى اينكه آيه‌(حُكْماً وَ عِلْماً) واقع شده ميان آيات سابق كه مى‌فرمود:(وَ لِنُعَلِّمَهُ مِنْ تَأْوِيلِ الْأَحادِيثِ) و بين آن آيه‌اى كه كلام يوسف به رفيق زندانيش را در زندان حكايت مى‌كند كه گفت:(ذلِكُما مِمَّا عَلَّمَنِي رَبِّي)- دقت بفرماييد.

[معناى مراوده در جمله:(وَ راوَدَتْهُ الَّتِي هُوَ فِي بَيْتِها)]

(وَ راوَدَتْهُ الَّتِي هُوَ فِي بَيْتِها عَنْ نَفْسِهِ وَ غَلَّقَتِ الْأَبْوابَ وَ قالَتْ هَيْتَ لَكَ قالَ مَعاذَ اللَّهِ إِنَّهُ رَبِّي أَحْسَنَ مَثْوايَ إِنَّهُ لا يُفْلِحُ الظَّالِمُونَ) در مفردات گفته: كلمه رود به معناى تردد و آمد و شد كردن به آرامى است به خاطر يافتن چيزى، و كلمه رائد هم كه به معناى طالب و جستجوگر علفزار است از همان ماده است اراده از ماده راد، يرود كه به معناى سعى در طلب چيزى است، انتقال يافته و به معناى خواستن شده. آن گاه مى‌گويد: مراوده به معناى اينست كه كسى در اراده با تو نزاع كند يعنى تو چيزى را بخواهى و او چيز ديگرى را، و يا تو در طلب چيزى سعى و كوشش كنى و او در طلب چيز ديگرى.

و اگر گفته شود: راودت فلانا عن كذا هم چنان كه خداى تعالى فرموده:(هِيَ راوَدَتْنِي عَنْ نَفْسِي) و نيز فرموده:(تُراوِدُ فَتاها عَنْ نَفْسِهِ) معنايش اين است كه فلانى‌

[1] شما كه ايمان داريد از خدا بترسيد و به پيغمبر وى ايمان بياوريد تا شما را از رحمت خويش دو سهم دهد و براى شما نورى قرار دهد كه بدان راه رويد. سوره حديد، آيه 28.

[2] آن كس كه مرده بوده و زنده‌اش كرده‌ايم و براى او نورى قرار داده‌ايم كه به كمك آن ميان مردم راه مى‌رود. سوره انعام، آيه 122.