نام کتاب : ترجمه تفسیر المیزان نویسنده : علامه طباطبایی جلد : 10 صفحه : 123
رزقى را كه خداى
تعالى براى شما نازل كرده تا از آن بهرهمند شويد، شما دو قسمش كرديد بعضى را بر
خود حرام و بعضى ديگر را حلال ساختيد؟ و اين پر واضح است كه عمل شما افترايى است
بر خداى تعالى و بدون اذن او چنين تقسيمى را مرتكب شدهايد.
(قُلْ آللَّهُ أَذِنَ لَكُمْ أَمْ عَلَى اللَّهِ تَفْتَرُونَ)- اين جمله
سؤالى است از سبب آن تقسيم، يعنى دو قسم كردن رزق، و چون واضح بود كه اين عمل
مشركين بدون اذن خداى تعالى بوده زيرا مشركين از راه وحى اتصالى با خداى تعالى
نداشتهاند و رسولى هم براى آنان نيامده تا بگوئيم اين احكام را او براى آنان
آورده قهرا جواب از آن استفهام اين مىشود كه مشركين اين احكام را به خدا افتراء
بستهاند. و اگر ابتداء نفرمود: اين احكام را شما به خدا افتراء بستهايد، بلكه به
صورت ترديد فرمود: آيا خدا به شما اذن داده يا شما به خدا افتراء
مىبنديد براى اين است كه افتراى آنان را بطور كنايه به رخ آنان بكشد و به
نحوى لطيف ملامت و مذمتشان كرده باشد.
و آنچه در
نظر ابتدايى به ذهن مىرسد اين است كه ترديد در آيه غير محصور است (يعنى شامل همه
احتمالات مىگردد) چون منشا احكام جعلى مشركين منحصر در آن دو احتمال نيست،
همانطور كه ممكن است رسولى برايشان آمده و اذنى آورده باشد، و يا به خدا افترا
بسته باشند. همچنين ممكن است هيچيك از آن دو نباشد، بلكه مصلحتانديشى خودشان
باشد، حال يا مصلحتى واقعى و يا مصلحتى خيالى، و نيز ممكن است اين نيز نباشد بلكه
منشا جعل اين احكام صرف هوى و هوس آنان بوده باشد، بطورى كه در پاسخ از آيه بگويند:
نه از طرف خدا اذنى براى ما رسيده و نه ما اين احكام را به خدا افتراء مىبنديم،
بلكه دلمان خواسته چنين كنيم و كردهايم.
[بيان
اينكه هر حكمى بايد با اذن خدا باشد. و حكم مختص به خدا است. و طرح دو شبهه در اين
زمينه و پاسخ به آن دو شبهه]
و از طرف
ديگر از آيه شريفه و اينكه ترديد را بين اذن خدا و افتراء به خدا انداخته استفاده
مىشود كه در هر حكمى بايد خدا در ميان باشد، پس اين حكمى كه فعلا بين مشركين رسم
شده كه بعضى از حيوانات حرام و بعضى حلال شده لا بد يك منشا خدايى داشته در حالى
كه چنين نيست، يعنى در نظر ابتدايى مىتوان گفت كه اينطور نيست، زيرا بسيارى از
سنتهاى داير در بين مردم هست كه طبيعت مجتمع و يا عادت قومى و يا عوامل ديگر منشا
آنها بوده.
و ليكن اين
دو اشكال همه در نظر بدوى به ذهن مىرسد و اگر ما در كلام خداى تعالى تدبر كنيم و
بحثى عميق و ريشهاى بنمائيم، خواهيم ديد كه از نظر قرآن كريم حكم مختص به خداى
تعالى است، و احدى از خلق حق آن را ندارد كه به تشريع حكمى مبادرت
نام کتاب : ترجمه تفسیر المیزان نویسنده : علامه طباطبایی جلد : 10 صفحه : 123