نام کتاب : ترجمه تفسیر المیزان نویسنده : علامه طباطبایی جلد : 1 صفحه : 402
(الَّذِينَ آتَيْناهُمُ
الْكِتابَ يَتْلُونَهُ حَقَّ تِلاوَتِهِ)
الخ، فرموده: آيات آن را شمرده شمرده مىخوانند، و در معناى آن تدبر نموده،
باحكامش عمل ميكنند، و بوعدههايش اميد مىبندند، و از تهديدهايش مىهراسند، و از
داستانهايش عبرت مىگيرند، اوامرش را بكار بسته، نواهيش را اجتناب مىكنند و بخدا
سوگند، معناى حق تلاوت اينست، نه اينكه تنها آياتش را حفظ كنند، و حروفش را درس
بگيرند و سورههايش را بخوانند و بند بند آن را بشناسند كه مثلا فلان سوره دهيكش
چند آيه و پنجيكش چند است.
و بسيار
كسانى كه حروف آن را كاملا از مخرج اداء ميكنند، ولى حدود آن را ضايع ميگذارند،
بلكه تلاوت به معناى تدبر در آيات آن، و عمل به احكام آنست، هم چنان كه خداى تعالى
فرموده: ((كِتابٌ أَنْزَلْناهُ إِلَيْكَ مُبارَكٌ، لِيَدَّبَّرُوا) آياته،
كتابى است مبارك كه بتو نازل كرديم، تا در آياتش تدبر كنند)[1].
و در تفسير
عياشى از امام صادق ع روايت كرده، كه در تفسير جمله:(يَتْلُونَهُ
حَقَّ تِلاوَتِهِ) فرموده: يعنى وقتى بآيات راجع به بهشت و دوزخش ميرسند مىايستند و
فكر ميكنند.[2] و در كافى
از آن جناب روايت كرده كه در تفسير اين آيه فرموده: اينان كه قرآن را بحق تلاوتش
تلاوت ميكنند، امامان امتند.[3] مؤلف: اين
روايت از باب جرى يعنى تطبيق آيه به مصداق روشن و كامل آن است.