و از امام باقر ع روايت است كه فرمود: محترم‌ترين آيه را از كتاب خدا دزديدند، و آن آيه‌(بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ‌) است، كه بر بنده خدا لازم است در آغاز هر كار آن را بگويد، چه كار بزرگ، و چه كوچك، تا مبارك شود.[1]* مؤلف: روايات از ائمه اهل بيت ع در اين معنا بسيار زياد است، كه همگى دلالت دارند بر اينكه بسم اللَّه جزء هر سوره از سوره‌هاى قرآن است، مگر سوره برائت، كه بسم اللَّه ندارد، و در روايات اهل سنت و جماعت نيز رواياتى آمده كه بر اين معنا دلالت دارند.

از آن جمله در صحيح مسلم از انس روايت كرده كه گفت: رسول خدا 6 فرمود: در همين لحظه پيش سوره‌اى بر من نازل شد، آن گاه شروع كردند بخواندن‌(بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ‌)،[2] و از ابى داود از ابن عباس روايت كرده كه گفت: (وى حديث را صحيح دانسته)، رسول خدا 6 غالبا اول و آخر سوره را نمى‌فهميد كجا است، تا آنكه آيه‌(بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ‌) نازل ميشد، (و بين دو سوره قرار ميگرفت).[3]* مؤلف: اين معنا بطرق شيعه از امام باقر ع روايت شده.[4] و در كافى و كتاب توحيد، و كتاب معانى، و تفسير عياشى، از امام صادق (ع) روايت شده كه در حديثى فرمود: اللَّه، اله هر موجود، و رحمان رحم كننده بتمامى مخلوقات خود، و رحيم رحم كننده به خصوص مؤمنين است.[5] و از امام صادق ع روايت شده كه فرمود: رحمان اسم خاص است به صفت عام، و رحيم اسم عام است به صفت خاص.[6]* مؤلف: از بيانى كه ما در سابق داشتيم روشن شد كه چرا رحمان عام است، و مؤمن و كافر را شامل ميشود، ولى رحيم خاص است، و تنها شامل حال مؤمن مى‌گردد، و اما اينكه در حديث بالا فرمود رحمان اسم خاص است به صفت عام، و رحيم، اسم عام است به صفت خاص، گويا مرادش اين باشد كه رحمان هر چند مؤمن و كافر را شامل ميشود، ولى رحمتش خاص دنيا است، و رحيم هر چند عام است، و رحمتش هم دنيا را مى‌گيرد، و هم آخرت را، ولى مخصوص مؤمنين است، و

[1]- خصال و بحار ج 92 ص 238 ح 39

[2]- صحيح مسلم ج 4 ص 112

[3]- سنن ابى داود ج 1 ص 209 ج 788

[4]- بطرق خاصه از امام باقر( ع) نقل شده كه رسول اللَّه اول و آخر سوره را بسم اللَّه مى‌دانست

[5]- اصول كافى ج 1 ص 114 ح 1 باب معانى الاسماء و اشقاقها و التوحيد ص 230 ح 2 و معانى الاخبار ص 3 ح 1 و تفسير عياشى ج 1 ص 22 ح 19- 20

[6]- مجمع البيان ج 1 ص 21