[سوره البقرة (2): آيات 100 تا 101]

(أَ وَ كُلَّما عاهَدُوا عَهْداً نَبَذَهُ فَرِيقٌ مِنْهُمْ بَلْ أَكْثَرُهُمْ لا يُؤْمِنُونَ (100) وَ لَمَّا جاءَهُمْ رَسُولٌ مِنْ عِنْدِ اللَّهِ مُصَدِّقٌ لِما مَعَهُمْ نَبَذَ فَرِيقٌ مِنَ الَّذِينَ أُوتُوا الْكِتابَ كِتابَ اللَّهِ وَراءَ ظُهُورِهِمْ كَأَنَّهُمْ لا يَعْلَمُونَ (101))

ترجمه آيات‌

آيا اين درست است كه هر وقت عهدى ببندند عده‌اى از ايشان، آن را بشكنند و پشت سر اندازند بلكه بيشترشان ايمان نمى‌آورند (100).

و چون فرستاده‌اى از ناحيه خدا بسويشان آيد كه كتب آسمانيشان را تصديق كند باز جمعى از آنها كه كتب آسمانى دارند كتاب خدا را پشت سر اندازند و خود را بنادانى بزنند (101).

بيان‌

كلمه (نبذه) از ماده (نون- باء- ذال) است، كه بمعناى دور انداختن است‌(وَ لَمَّا جاءَهُمْ رَسُولٌ) الخ، مراد از اين رسول، پيامبر عزيز اسلام است، نه هر پيامبرى كه تورات‌