فرمود:(وَ اسْتَعِينُوا بِالصَّبْرِ وَ الصَّلاةِ، وَ إِنَّها لَكَبِيرَةٌ إِلَّا عَلَى الْخاشِعِينَ)، و خاشع بمعناى كسى است كه در نماز خود حالت ذلت بخود بگيرد، و منظور از خاشعان در اين آيه رسول خدا 6 و امير المؤمنين (ع) است.

* مؤلف: امام (على) از آيه شريفه استحباب روزه و نماز را در هنگام نزول شدائد و ناملايمات استفاده كرده، و نيز استحباب توسل برسولخدا و ولى خدا در اينگونه مواقع را از آيه شريفه در آورده است، و اين در حقيقت تاويل كلمه صوم و صلاة برسولخدا 6 و امير المؤمنين ع است.

و در تفسير عياشى‌[1] نيز از على (ع) روايت كرده، كه در ذيل آيه‌(الَّذِينَ يَظُنُّونَ أَنَّهُمْ مُلاقُوا رَبِّهِمْ) الخ، فرموده: يعنى يقين دارند به اينكه مبعوث ميشوند، و مراد بظن در اين آيه يقين است.

* مؤلف: اين روايت را صدوق‌[2] نيز نقل كرده.

ابن شهر آشوب از امام باقر (ع) روايت كرده كه فرمود: اين آيه در باره على، و عثمان بن مظعون، و عمار بن ياسر، و رفقاى ايشان نازل شده است.[3]

[1]- عياشى ج 1 ص 44 ح 42

[2]- توحيد صدوق ص 267 س 9

[3]- مناقب و تفسير برهان ج 1 ص 94 ح 7