پروردگار عرش، از وصفى كه آنها مى‌كنند!».

در اين آيات به روشنى «آلهه» جمع «اله» به معنى «خالق» آمده است و سخن در آيه درباره «توحيد خالقيّت» است نه «توحيد در عبادت».

در آيه ديگرى همين معنى با وضوح بيشترى ديده مى‌شود: «مَا اتَّخَذَ اللَّهُ مِنْ وَلَدٍ وَ ما كانَ مَعَهُ مِنْ إِلهٍ إِذاً لَذَهَبَ كُلُّ إِلهٍ بِما خَلَقَ وَ لَعَلا بَعْضُهُمْ عَلى‌ بَعْضٍ سُبْحانَ اللَّهِ عَمَّا يَصِفُونَ* عالِمِ الْغَيْبِ وَ الشَّهادَةِ فَتَعالى‌ عَمَّا يُشْرِكُونَ». [1]

«خدا هرگز فرزندى براى خود انتخاب نكرده؛ و خالق ديگرى با او نيست؛ كه اگر چنين مى‌شد، هر يك از خدايان مخلوقات خود را تدبير و اداره مى‌كردند و بعضى بر بعضى ديگر برترى مى‌جستند (و جهان هستى به تباهى مى‌كشيد)؛ منزّه است خدا از آنچه آنان وصف مى‌كنند!* او داناى نهان و آشكار است؛ پس برتر است از آنچه براى او همتا قرار مى‌دهند!».

در اين آيات وجود خالق ديگرى جز خداوند يگانه نفى شده (آن هم با لفظ «إله») كه اگر خالق ديگرى غير از او بود نظم جهان به هم مى‌خورد. اين آيه اعتقاد مشركان عرب را به تعدّد خالق روشن مى‌سازد چون مى‌فرمايد «فَتَعالى‌ عَمَّا يُشْرِكُونَ».

به اين ترتيب منحصر ساختن دعوت اسلام به «توحيد در

[1]. مؤمنون، آيات 91- 92.