چرا آنان حاضر نيستند با ديگر علماى اسلام، علماى الازهر، دمشق، قم و نجف به بحث منطقى بنشينند تا حقايق روشن شود.

چرا بحث‌هاى آنها همچون پاسخ‌هاى بعضى از پيشوايان آنها كه با جمله «ايّها المشرك الجاهل» آغاز مى‌شود و گوينده با پيشداورى خود، طرف مقابل را نخست مهدور الدم و مشرك و نادان شمرده سپس با او بحث مى‌كند، هنوز ادامه دارد؟!

چرا آن گونه كه قرآن دستور داده، حاضر نيستند بحثى دوستانه بر اساس‌ «فَبَشِّرْ عِبادِ* الَّذِينَ يَسْتَمِعُونَ الْقَوْلَ فَيَتَّبِعُونَ أَحْسَنَهُ» [1] ميان علماى وهّابى و ديگران آغاز گردد؟!

كه اگر چنين مى‌كردند اين همه خون‌هاى پاك مسلمين ريخته نمى‌شد و اموال آنها به غارت نمى‌رفت، و دشمنان بر آنها مسلّط نمى‌شدند و اقلّيّت كوچك صهيونيست همه چيز آنها را به بازى نمى‌گرفت. معلوم نيست چه جوابى در برابر خدا براى روز قيامت و عند الميزان و الحساب آماده كرده‌اند؟

به هر حال اين شش كلمه سرنوشت‌ساز عبارتند از:

1- شرك و مشرك (در قرآن مجيد)

2- إله (در لا إله إلّا اللَّه در قرآن مجيد)

3- عبادت (در قرآن مجيد)

4- شفاعت (در قرآن مجيد)

[1]. زمر، آيات 17- 18.