تدريج رهبانيّت به صورت يك برنامه دينى درآمد. نخست مردان تارك دنيا (راهبان) راهى «ديرها» شدند، سپس زنان تارك دنيا (راهبه‌ها) به آنها پيوستند و ديرنشينى آغاز شد.

و از جمله سنّت‌هاى غلط كه همراه با رهبانيّت در ميان راهبان و راهبه‌ها شكل گرفت، مسأله ترك ازدواج به طور مطلق بود كه امرى بر خلاف سنّت الهى و طبيعت بشرى است و سرچشمه مفاسد بى‌شمارى شد.

مورّخ مشهور غربى «ويل دورانت» در تاريخ معروف خود، بحث مشروحى درباره رهبانان دارد كه قابل توجّه است. او در ضمن اعتراف مى‌كند كه پيوستن راهبه‌ها (زنان تارك دنيا) از قرن چهارم ميلادى شروع شد و روز به روز كار رهبانيّت بالا گرفت و در قرن دهم ميلادى به اوج خود رسيد. [1]

گرچه راهبان و راهبه‌ها در طول تاريخ اقدام به خدمات اجتماعى مختلفى كردند، ولى مفاسد اجتماعى و اخلاقى ناشى از آن بيشتر بود و بهتر است از ذكر آنها كه در كتب مورّخين مسيحى به آن اشاره شده، صرف نظر كنيم. آرى، نتيجه بدعت‌ها غالباً همين گونه است.

به هر حال، اضافه بر آيه مزبور، روايات فراوانى در نكوهش بدعت، در منابع اسلامى وارد شده است. از جمله حديث نبوى معروف «كُلُّ بِدْعَةٍ ضِلَالَةٌ» مى‌باشد! كه در كتب بسيارى از جمله‌

[1]. تاريخ ويل دورانت، جلد 13، صفحه 443.