فصل پنجم: حجّ بذلى‌

مسأله 211- هرگاه كسى مخارج رفتن به مكّه را ندارد، ولى ديگرى مالى به او مى‌بخشد، يا در اختيار او مى‌گذارد كه با آن حج برود، و مخارج زن و فرزند او را نيز در اين مدّت مى‌پردازد، بر چنين كسى حج واجب است؛ هر چند بدهكار باشد، و در موقع بازگشت نيز وسيله كافى براى امرار معاش نداشته باشد، و قبول كردن چنين هديه‌اى واجب است، مگر اين كه منّت، يا ضرر، يا مشقّت غير قابل تحمّلى به همراه داشته باشد، و اين حج كفايت از حجّ واجب مى‌كند، و آن را حجّ بذلى مى‌نامند.

مسأله 212- اگر شخصى مالى معادل مخارج حجّ به ديگرى ببخشد كه حج بجاى آورد، بايد قبول كند و طبق شرط عمل نمايد. همچنين اگر پول دهنده بگويد: «مخيّر هستى كه با آن حج بجا آورى، يا در راه ديگر مصرف كنى» در اين صورت نيز بايد حج بجا آورد؛ بلكه اگر اسم حج را هم نياورد، و فقط مال را به او ببخشد، احتياط آن است كه قبول كند و حج بجا آورد؛ مشروط بر اين كه در بازگشت زندگى او تأمين باشد، و چنين حجّى، كفايت از حجّ واجب مى‌كند.