مسأله فحشا و مراكز بدنام را نبايد تنها از نظر اين كه كانونى براى توسعه فساد اخلاق، و نشر انواع ميكروب‌هاى جسمى و روانى است مورد مطالعه قرار داد.

همچنين نبايد «فقط» از نظر اثرى كه روى كاهش ازدواج و روى آوردن به زندگى تجرّدى دارد مورد بحث قرار گيرد، اگر چه هر يك از اينها خود قابل بحث و مطالعه فراوان است.

بلكه علاوه بر اين از نظر خود زنان بدكار كه در اين مراكز جمع مى‌شوند و به خودفروشى مى‌پردازند كاملًا قابل دقت و اهميّت است.

كسانى كه در اين زمينه مطالعات دقيقى دارند، و كتاب‌هايى به دنبال تحقيقات وسيع خود در اين باره نوشته‌اند همگى معترفند كه وضع اين دسته زنان خودفروش‌ دردناك‌ترين و فجيع‌ترين انواع بردگى قرون وسطى را در نظر مجسم مى‌سازد.

زنانى مطرود، درمانده و بينوا به معناى واقعى، كه هميشه از فرق تا قدم در قرض و بدهكارى غرقند، و شب و روز چون شمع مى‌سوزند تا روشنگر مجالس هوس و لذت حيوانى اين و آن باشند و عاقبت هم به بدترين وضعى در يك گوشه‌