در حق من نمود و يك روز در كتابخانه با كتابى به نام‌ «مشكلات جنسى جوانان» آشنا شدم و آن را خريدارى نمودم. اين كتاب، همان كتاب نجات بود، همان كتابى كه مرا از مرگ پستى نجات داد، همان كتابى كه بيشتر جوانان را نجات مى‌دهد و به طور حتم كتابى كه اگر جوانان به دستورات آن عمل كنند از اين اعتياد نجات پيدا مى‌كنند. خدا را شكر مى‌كنم كه لطفى در حق اين بنده پست و حقير نمود و او را از مرگ حتمى و مرگ همراه با پستى نجات داد.

تمام مطالب كتاب را خواندم و دستورات ده گانه آن را موبه‌مو اجرا كردم و در ضمن اجراى دستورات كتاب، نماز را به موقع و سروقت مى‌خواندم و بعد از نماز دعا مى‌كردم كه خداوند تمام جوانان معتاد به اين عمل را نجات دهد و آيةالكرسى را آن‌قدر در روزهاى متوالى تكرار مى‌كردم كه از حفظ شده و تا فكر گناه به سرم مى‌آمد آيةالكرسى را مى‌خواندم و تأثير آن را به وضوح و آشكار ملاحظه مى‌نمودم.

در ضمن دو آيه‌ «وَاذا فَعَلُوا فاحِشَةً اوْ ظَلَمُوا انْفُسَهُمْ، ذَكَرُو اللَّه، فَاسْتَغْفَرُوا لِذُنُوبِهِم وَ مَنْ يَغْفِرُ الذُّنُوبُ الّا اللَّه، وَلَمْ يُصِرُّوا عَلى ما فَعَلُوا وَ هُمْ يَعْلَمُونَ». و «انَّ الَّذِينَ اتَّقَوا اذا مَسَّهُمْ طائفُ مِنَ الشَّييْطانِ تَذَكَّرُوا فَاذاهُمْ مُبْصِرُونَ». را در همان موقع مى‌خواندم و به طور كلّى اين فكرهاى فلاكت‌بار از ذهنم خارج‌