(بَلْ أَحْياءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ يُرْزَقُونَ) [1] آمده، پايين‌تر است؟

ثانياً: آيا در تشهّد نماز كه بر آن حضرت سلام مى‌فرستيم و همه مسلمانان «السّلام عليك أيّها النّبى ...» مى‌گويند، به يك موجود خيالى سلام مى‌كنند؟

ثالثاً: آيا شما معتقد نيستيد كه در مسجد پيامبر (صلى الله عليه و آله) و كنار قبر مطهّر آن حضرت بايد آهسته صحبت كرد، زيرا قرآن مى‌گويد: (يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لا تَرْفَعُوا أَصْواتَكُمْ فَوْقَ صَوْتِ النَّبِيِّ ...) [2] و اين آيه را تابلو كرده و كنار قبر پيغمبر اكرم (صلى الله عليه و آله) آويزان نموده‌ايد؟

اين سخنان ضدّ و نقيض را چگونه قبول كنيم!

رابعاً: مرگ نه تنها پايان زندگى نيست، بلكه تولّد ثانوى و گسترش حيات است،

«وَ النَّاسُ نِيَامٌ فَإِذَا مَاتُوا انْتَبهُوا

؛ مردم خوابند هنگامى كه مردند بيدار مى‌شوند». [3]

خامساً: در حديث معروفى كه در منابع معتبر اهل سنّت آمده مى‌خوانيم كه «عبد الله بن عمر» از رسول خدا (صلى الله عليه و آله) نقل مى‌كند كه فرمود:

«مَنْ زَارَ قَبْرِى وَجَبَتْ لَهُ شَفَاعَتِى‌

؛ كسى كه قبر مرا زيارت كند شفاعت من بر او حتمى است». [4]

[1]. سوره آل عمران، آيه 169.

[2]. سوره حجرات، آيه 2.

[3]. عوالى اللئالى، جلد 4، صفحه 73.

[4]. دارقطنى محدّث معروف، اين حديث را در كتاب «سنن» خود آورده است. (جلد 2، صفحه 278) جالب اينكه مرحوم علّامه امينى آن را از 41 كتاب معروف اهل سنّت نقل كرده است! (الغدير، جلد 5، صفحه 93).