مسلمانان جايز است، همان‌گونه كه در ميان كفّار و مسلمين جايز است». [1]

3- جالب اين است كه در دوران خلافت بنى عبّاس جمعى از محدّثان اهل سنّت به سبب اعتقاد به «قديم بودن قرآن» تحت فشار حاكمان بنى عبّاس قرار گرفتند و آنها از باب تقيّه اعتراف به حادث بودن قرآن كردند و نجات يافتند.

«ابن سعد» مورّخ معروف، در كتاب طبقات و «طبرى» مورّخ معروف ديگر، در كتاب تاريخ خود به دو نامه اشاره مى‌كنند كه از سوى «مأمون» در اين رابطه به رئيس شرطه بغداد «اسحاق بن ابراهيم» ارسال شد.

در مورد نامه اوّل ابن سعد مى‌نويسد، مأمون به رئيس شرطه نوشت، هفت نفر از محدّثين معروف (محمّد بن سعد كاتب واقدى- أبو مسلم- يحيى بن معين- زهير بن حرب- اسماعيل بن داود- اسماعيل بن ابى مسعود و احمد بن الدورقى) را تحت الحفظ، نزد من بفرست. هنگامى كه نزد مأمون آمدند از آنها به عنوان آزمايش سؤال كرد، اعتقاد شما درباره قرآن چيست؟ همگى جواب دادند قرآن مخلوق است (با اين كه رأى مشهور ميان محدّثين عكس اين معنا يعنى قديم بودن قرآن بود و آنها نيز به آن معتقد بودند). [2]

[1]. تفسير نيشابورى (در حاشيه تفسير الطبرى)، جلد 3، صفحه 118.

[2]. طبقات ابن سعد، جلد 7، صفحه 167، چاپ بيروت.