4- تقيّه در كتاب الله‌

قرآن مجيد در آيات متعدّدى تقيّه را در برابر كفّار و مخالفان مجاز شمرده است، به عنوان نمونه:

الف) در داستان مؤمن آل فرعون مى‌خوانيم:

« (وَ قالَ رَجُلٌ مُؤْمِنٌ مِنْ آلِ فِرْعَوْنَ يَكْتُمُ إِيمانَهُ أَ تَقْتُلُونَ رَجُلًا أَنْ يَقُولَ رَبِّيَ اللَّهُ وَ قَدْ جاءَكُمْ بِالْبَيِّناتِ ...)؛ مرد با ايمانى از آل فرعون كه ايمان خود را (نسبت به آيين موسى) كتمان مى‌كرد گفت: آيا شما مى‌خواهيد كسى را كه مى‌گويد پروردگار من خداست، به قتل برسانيد در حالى كه معجزات و دلايل روشنى با خود دارد». [1]

و در ادامه مى‌گويد: «او را به حال خود رها كنيد، اگر دروغ مى‌گويد آثار دروغ دامان او را مى‌گيرد، و اگر راست بگويد ممكن است بعضى از عذاب‌هاى الهى را كه او نسبت به آن هشدار مى‌دهد، دامان شما را بگيرد».

به اين ترتيب مؤمن آل فرعون در عين تقيّه و «كتمان ايمان خود» نصايح لازم را به آن گروه متعصّب لجوج كه تصميم گرفته بودند خون پيامبر الهى موسى را بريزند، مى‌كند.

ب) در يك دستور صريح ديگر قرآنى مى‌خوانيم: « (لا يَتَّخِذِ الْمُؤْمِنُونَ الْكافِرِينَ أَوْلِياءَ مِنْ دُونِ الْمُؤْمِنِينَ وَ مَنْ يَفْعَلْ ذلِكَ فَلَيْسَ مِنَ اللَّهِ فِي‌ شَيْ‌ءٍ إِلَّا أَنْ تَتَّقُوا مِنْهُمْ تُقاةً ...)؛ مؤمنان نبايد كفّار را دوست خود

[1]. سوره غافر، آيه 28.