دوّمين مسأله‌اى كه پيوسته «بهانه‌جويان» و «مخالفان متعصّب ما» بر پيروان مكتب اهل بيت (عليهم السلام) خرده مى‌گيرند، مسأله «تقيّه» است؛ مى‌گويند چرا شما تقيّه مى‌كنيد؟ آيا تقيّه نوعى نفاق نيست؟!

آنها اين مسأله را به قدرى بزرگ مى‌كنند كه گويى تقيّه كار حرام يا گناه كبيره يا بالاتر از آن است.

غافل از اين كه قرآن با صراحت در آيات متعدّد، تقيّه را با شرايط خاص مجاز شمرده، و روايات وارده در منابع خودِ آنها نيز اين معنا را تأييد مى‌كند، و از آن فراتر، تقيّه (با شرايطش) فرمان صريح عقل است، و بسيارى از آنها نيز در زندگى شخصى خود آن را تجربه كرده و به آن عمل مى‌كنند.

براى توضيح اين سخن توجّه به چند نكته لازم است:

1- تقيّه چيست؟

تقيّه آن است كه انسان، عقيده دينى خود را در برابر مخالفان‌