حديث از كتب و منابع مختلف اهل سنّت در آنجا نقل كرده، گرچه اصرار دارد برخى از اين احاديث را مخدوش قلمداد كند، ولى احاديث در سرحدّ تواتر يا قريب به تواتر و در كتب معتبر و معروف اهل سنّت آمده، و چيزى نيست كه قابل خرده‌گيرى بوده باشد. ما تنها بخشى از احاديث را در اينجا ذكر كرديم وگرنه احاديث در اين زمينه بسيار زياد است.

چند تذكّر لازم‌

1- بهانه‌جويى وهابيان‌

وهّابيان متعصّب براى اثبات مقصود خود، يعنى تكفير يا تفسيق مسلمانانى كه اقدام به توسّل به صالحان مى‌جويند، در برابر آيات و رواياتى كه در بالا آمد كه توسّل را در اشكال مختلفش اجازه مى‌دهد، به «بهانه‌جويى» مى‌پردازند و به راستى شبيه بهانه‌جويى كودكان!

گاه مى‌گويند آنچه ممنوع است توسّل به ذات آن بزرگان و صالحان است، نه توسّل به مقام، دعا و شفاعت آنان. اينها جايز است و توسّل به ذات آنها جايز نيست.

گاه مى‌گويند آنچه جايز است توسّل در حال حيات آنهاست نه توسّل بعد از وفات، چون آنها هنگامى كه از دنيا منتقل شدند رابطه‌شان با ما قطع مى‌شود. قرآن مجيد مى‌گويد: « (إِنَّكَ لا تُسْمِعُ الْمَوْتى‌)*؛ اى پيغمبر نمى‌توانى صدايت را به گوش مردگان‌