كتاب‌هاى مختلفش به خصوص در رساله القاعدة الجليلة فى التوسّل و الوسيلة پذيرفته است.

ابن تيميّة به جواز اين گونه توسّل، يعنى توسّل به اعمال صالحه تصريح كرده است، پس محلّ اختلاف كجاست؟ محلّ اختلاف در مسأله توسّل به غير اعمال صالحه است؟ مانند توسّل به ذوات اولياء الله به اين گونه كه بگويد: اللهم إنّى اتوسّل إليك بنبيك محمّد؛ خدايا من متوسّل مى‌شوم و تقرّب مى‌جويم به وسيله پيغمبرت محمد (صلى الله عليه و آله)؛ بعد اضافه مى‌كند و مى‌گويد: اختلاف در اين معنا و انكار وهّابيون نسبت به توسّل به اولياء الله در واقع يك نوع اختلاف شكلى و لفظى است و جوهرى نيست و به تعبير ديگر نزاع لفظى است. زيرا توسّل به اولياء الله در واقع به توسّل انسان به عمل آنها بر مى‌گردد كه جايز است، بنابراين اگر مخالفين هم با ديده انصاف و با بصيرت بنگرند، مطلب براى آنها واضح خواهد شد و اشكال منحلّ مى‌شود و فتنه خاموش مى‌گردد و نوبتى به متّهم ساختن مسلمين به شرك و ضلالت نمى‌رسد. سپس در توضيح اين سخن مى‌گويد: كسى كه به يكى از اولياء الله متوسّل مى‌شود به خاطر اين است كه او را دوست دارد. چرا او را دوست دارد؟ براى اينكه معتقد است او شخص صالحى است و يا اينكه آن شخص خدا را دوست مى‌دارد، يا اينكه خدا او را دوست مى‌دارد، يا انسان آن وسيله را دوست مى‌دارد. هنگامى كه همه اينها را مى‌شكافيم، مى‌بينيم سر از عمل در مى‌آورد،