در آيه ديگرى مى‌فرمايد: « (وَ الَّذِينَ يَدْعُونَ مِنْ دُونِهِ لا يَسْتَجِيبُونَ لَهُمْ بِشَيْ‌ءٍ)؛ كسانى را كه غير از خدا مى‌خوانند، هيچ مشكلى از آنها را حل نمى‌كند». [1]

توهّم و پندار وهّابيان اين است كه اين آيات نفى توسّل به اولياء الله مى‌كند. علاوه بر اين بحث ديگرى هم دارند. آنها مى‌گويند به فرض كه توسّل به پيغمبر اكرم (صلى الله عليه و آله) در حال حياتش طبق بعضى از روايات جايز باشد، در حال وفات و بعد از مرگ دليلى بر جواز توسّل به آن حضرت نداريم. اين بود خلاصه ادّعاهاى آنها.

امّا متأسّفانه به خاطر همين گونه سخنان بى‌مدرك، وهّابيان بسيارى از مسلمانان را متّهم به شرك و كفر كرده، خون آنها را مباح دانسته و اموالشان را نيز مباح شمرده‌اند. خون‌هاى زيادى به اين بهانه ريخته شد و اموال زيادى نيز به غارت رفت.

اكنون كه اعتقاد آنها را دانستيم خوب است به اصل سخن برگرديم و مسأله توسّل را از ريشه حل كنيم.

نخست به سراغ «توسّل» در لغت و در آيات و روايات مى‌رويم:

«توسّل» در لغت به معناى انتخاب وسيله، و وسيله به معناى چيزى است كه انسان را متقرّب به ديگرى كند.

لسان العرب كه از كتب معروف لغت است، مى‌گويد: «وصَّلَ إلى‌

[1]. سوره رعد، آيه 14.