وى مى‌گويد: «إنّ علياً (عليه السلام) كان يبالغ فى الجهر بالتسمية فلمّا وصلت الدولة إلى بنى أميّة بالغوا فى المنع من الجهر سعياً فى إبطال آثار على (عليه السلام)؛ على (عليه السلام) در بلند خواندن بسم الله اصرار داشت، هنگامى كه حكومت به بنى اميّه رسيد اصرار در منع از بلند خواندن داشتند تا آثار على (عليه السلام) را از ميان ببرند». [1]

از شهادت اين دانشمند بزرگ اهل سنّت به مسأله بالا، سياسى بودن حكم به اخفاى بسم الله يا حذف آن روشن‌تر مى‌شود.

و در جاى ديگر از اين كتاب، بعد از آن كه از محدّث معروف بيهقى نقل مى‌كند كه عمر بن خطّاب و ابن عبّاس و عبد الله بن عمر و عبد الله بن زبير همگى بسم الله را بلند مى‌خواندند، مى‌افزايد: «أمّا أنّ على بن أبي طالب كان يجهر بالتسمية فقد ثبت بالتواتر و من اقتدى فى دينه بعلى بن أبي طالب فقد اهتدى، و الدليل عليه قول رسول الله (صلى الله عليه و آله) اللّهم أدر الحقّ مع على حيث دار؛ امّا على بن أبي طالب بسم الله را بلند مى‌خواند و اين مطلب با تواتر به اثبات رسيده و هر كس در دين خود به على بن أبي طالب (عليه السلام) اقتدى كند، به تحقيق هدايت يافته است، دليل بر اين مطلب سخن رسول خدا (صلى الله عليه و آله) است كه عرضه داشت: خداوندا حق را همراه على قرار ده و بر محور وجود او به گردش درآور». [2]

[1]. تفسير كبير فخر رازى، جلد 1، صفحه 206.

[2]. همان مدرك، صفحه 204- 205.