شاهد گوياى اين سخن اين كه در حديثى كه حاكم در مستدرك آن را معتبر شمرده، از انس بن مالك (خادم خاصّ پيامبر) مى‌خوانيم: معاويه به مدينه آمد و در يكى از نمازهاى جهرى (صبح يا مغرب و عشا) بسم الله الرحمن الرحيم را در سوره حمد قرائت كرد ولى در سوره بعد از آن نخواند، هنگامى كه سلام نماز را داد گروهى از مهاجران و انصار (كه شايد براى حفظ جان خويش در نماز شركت كرده بودند) از هر طرف فرياد زدند: «أ سرقت الصلاة أم نسيت؟!؛ آيا چيزى از نماز را سرقت كردى يا فراموش كردى؟!» معاويه در نماز بعدى بسم الله را هم در آغاز حمد خواند و هم در آغاز سوره بعد از آن. [1]

گويا معاويه مى‌خواست از اين طريق مهاجران و انصار را بيازمايد كه تا چه حد در برابر بسم الله و جهر به آن حسّاسيّت دارند، ولى كار خود را همچنان در شام و مناطق ديگر ادامه داد.

به يقين آنچه در ميان دو جلد قرآن قرار دارد، جزء قرآن است و اين كه بعضى مى‌گويند بسم الله جزء قرآن نيست و فقط براى جداسازى سوره‌هاست، اوّلا: اين سخن در مورد سوره حمد صادق‌

[1]. مستدرك الصحيحين، جلد 1، صفحه 233.