بسم الله را در كتب خود آورده‌اند، ذيل بعضى از آنها تصريح كرده‌اند كه روات حديث عموماً از ثقات هستند، مانند حاكم در مستدرك.

بايد در اينجا اضافه كنيم كه بسم الله در منابع فقه و حديث اهل بيت (عليهم السلام) به عنوان يك آيه از سوره حمد، آمده و روايات در اين زمينه تقريباً متواتر است و در روايات كثيرى تصريح به جهر به بسم الله شده است.

براى آگاهى بيشتر از اين روايات به كتاب وسائل الشيعة ابواب قرائت در نماز «باب 11، 12، 21 و 22» مراجعه شود. ده‌ها روايت از ائمّه اهل بيت (عليهم السلام) در اين زمينه در كتاب‌هايى مثل كافى، عيون أخبار الرضا (عليه السلام) و مستدرك الوسائل (ابواب مربوط به قرائت قرآن در نماز) نقل شده است.

آيا با توجّه به حديث ثقلين كه فريقين آن را نقل كرده‌اند كه مى‌فرمايد بعد از من دست به دامان قرآن و اهل بيتم بزنيد تا گمراه نشويد نبايد در چنين مسأله اختلاف برانگيزى به سراغ مذهب اهل بيت (عليهم السلام) رفت و از آنان پيروى نمود؟!

گروه دوّم رواياتى كه يا بسم الله را جزء سوره حمد نمى‌شمرد يا از بلند كردن صدا و جهر به بسم الله منع مى‌كند

از جمله:

1- در حديثى كه در صحيح مسلم از قتاده نقل شده است،