ب) رواياتى كه مسح بر روى كفش‌ها را اجازه مى‌دهد

دو گونه است:

گروه اوّل: رواياتى كه به طور مطلق چنين اجازه‌اى مى‌دهد، مانند:

حديث مرفوعه سعد بن ابى وقاص از رسول خدا (صلى الله عليه و آله) درباره وضو (مسح) بر كفش‌ها:

«أَنَّهُ لَا بَأْسَ بِالْوُضُوءِ عَلَى الْخُفَّيْنِ». [1]

در حديث ديگرى كه طبق نقل بيهقى در صحيح بخارى و صحيح مسلم از حذيفه چنين نقل شده است: «مشى رسول الله (صلى الله عليه و آله) إلى سباطة قوم فبال قائماً ثمّ دعا بماء فجئته بماء فتوضأ و مسح على خفّيه».

با نهايت معذرت و شرمندگى و به حكم اجبار به ترجمه حديث مى‌پردازيم: «رسول خدا به محلّ زباله قومى رفت و ايستاده بول كرد. سپس آبى خواست و من (حذيفه) آبى براى او بردم و او وضو گرفت و مسح بر كفش خود كرد!!». [2]

ما اطمينان داريم كه اين حديث مجعول است و از سوى بعضى از منافقان براى ضربه زدن به قداست رسول خدا (صلى الله عليه و آله) جعل شده و سپس به كتاب‌هايى مانند صحيح بخارى و صحيح مسلم (بر اثر سادگى نويسندگان آنها) راه يافته است.

آيا كسى كه كمترين شخصيّتى داشته باشد، دست به چنين كارى مى‌زند كه لوازم عديده بسيار نامطلوبى دارد كه قلم از شرح آن شرم‌

[1]. السنن الكبرى، جلد 1، صفحه 269.

[2]. همان مدرك، صفحه 270.