امير مؤمنان (عليه السلام) نقل مى‌كند كه فرمود:

«إنّا اهْلُ بَيْت ... لَا نَمْسَحُ عَلَى الخُفَّيْنِ فَمَنْ كَانَ مِنْ شِيعَتِنَا فَلْيَقْتَدِ بِنَا وَ لْيَسْتَنَّ بِسُنَّتِنَا

؛ ما خاندانى هستيم كه روى كفش مسح نمى‌كنيم، هر كس از پيروان ماست به ما اقتدا كند و سنّت ما را بپذيرد». [1]

3- در حديث ديگرى از امام صادق (عليه السلام) تعبير عجيبى نقل شده كه فرمود:

«مَنْ مَسَحَ عَلَى الخُفَّيْنِ فَقَدْ خَالَفَ اللهَ وَ رَسُولَهُ وَ كِتَابَهُ وَ وُضُوؤُهُ لَمْ يَتُمَّ وَ صَلَاتُهُ غَيْرُ مُجْزِيَة

؛ كسى كه بر كفش مسح كند مخالفت با خدا و پيغمبر (صلى الله عليه و آله) و قرآن مجيد كرده و وضويش تمام نيست و نمازش مجزى نمى‌باشد». [2]

با توجّه به رواياتى كه از على (عليه السلام) درباره عدم جواز مسح بر كفش‌ها رسيده به ياد سخنى از فخر رازى مى‌افتيم كه در مورد مسأله جهر و اخفات در بسم الله، با توجّه به اين كه گروهى آهسته خواندن بسم الله را لازم مى‌دانستند و امير مؤمنان على (عليه السلام) جهر را لازم مى‌شمرد، چنين مى‌گويد: «من اتخذ علياً إماماً لدينه فقد استمسك بالعروة الوثقى فى دينه و نفسه؛ هرگاه كسى على (عليه السلام) را پيشواى دين خود قرار دهد به دستگيره محكمى در دين و نفس خود دست زده است». [3]

ولى با اين حال به سراغ روايات ديگر مى‌رويم.

[1]. من لا يحضره الفقيه، جلد 4، صفحه 415.

[2]. وسائل الشيعة، جلد 1، صفحه 279.

[3]. تفسير كبير فخر رازى، جلد 1، صفحه 207.