فرمود:

«جُعِلَتْ لِىَ الأرْضُ مَسْجِداً وَ طَهُوراً

؛ زمين براى من محلّ سجده و طهارت (تيمّم) قرار داده شده است». [1]

بعضى گمان كرده‌اند معناى حديث آن است كه سراسر روى زمين محلّ عبادت پروردگار است و انجام عبادات، مخصوص محلّ معيّنى نيست، آن گونه كه يهود و نصارى گمان مى‌كرده‌اند كه عبادت حتماً بايد در كليسا و معابد خاص انجام گردد، ولى اين تفسير با كمى دقّت با معناى واقعى حديث سازگار نيست، زيرا پيامبر فرمود: «زمين هم طهور است و هم مسجد» و مى‌دانيم آنچه طهور است و با آن مى‌توان تيمّم كرد، خاك و سنگ زمين است، بنابراين سجده‌گاه نيز بايد همان خاك و سنگ باشد.

اگر پيامبر اكرم (صلى الله عليه و آله) مى‌خواست آن معنا را كه جمعى از فقهاى اهل سنّت از حديث استفاده كرده‌اند، بيان كند بايد بگويد: «جعلت لى الارض مسجداً و ترابها طهوراً؛ سرتاسر زمين براى من مسجد است و خاك آن وسيله طهارت و تيمم» ولى چنين نفرمود.

بنابراين شكّى نيست كه مسجد در اينجا به معناى سجده‌گاه است و سجده‌گاه بايد همان چيزى باشد كه بتوان بر آن تيمّم كرد.

پس اگر شيعيان مقيّد هستند بر زمين سجده كنند و سجده بر فرش و مانند آن را مجاز نمى‌دانند، كار خطايى نكرده‌اند، چون به دستور رسول الله (صلى الله عليه و آله) عمل مى‌كنند.

[1]. صحيح بخارى، جلد 1، صفحه 91 و سنن بيهقى، جلد 2، صفحه 433 (در كتب بسيار ديگرى نيز اين حديث نقل شده است).