اگر ما ثابت كنيم بعضى از ياران آن حضرت مانند جابر بن عبد الله انصارى به هنگامى كه هوا گرم بود و سنگها و ريگ‌ها داغ و سوزان مى‌شدند مقدارى ريگ را در دست خود گرفته و از اين دست به آن دست مى‌دادند تا قدرى خنك شود و بتوانند پيشانى خود را بر آن بگذارند، [1] آيا جابر بن عبد الله را بت‌پرست يا بدعت‌گذار مى‌دانند؟!

آيا كسى كه بر حصير سجده مى‌كند يا ترجيح مى‌دهد روى سنگ‌هاى كف مسجد الحرام و مسجد النبى (صلى الله عليه و آله) سجده كند، حصير را مى‌پرستد يا سنگ‌هاى كف مسجد را پرستش مى‌كند؟!

آيا لازم نيست اين برادران يكى از هزاران كتاب فقهى ما را در باب اشيايى كه مى‌توان بر آن سجده كرد، مطالعه كنند و ببينند اين نسبت‌هاى ناروا كمترين بويى از حقيقت ندارد؟

آيا متّهم ساختن به بدعت يا كفر و بت‌پرستى چيزى است كه خداوند در قيامت به آسانى از آن مى‌گذرد؟

براى اينكه روشن شود چرا شيعيان بر زمين سجده مى‌كنند، توجّه به اين حديث امام صادق (عليه السلام) كافى است: هشام بن حكم كه از ياران دانشمند آن حضرت است سؤال كرد، بر چه چيز مى‌توان سجده كرد و بر چه چيز نمى‌توان سجده كرد؟ امام فرمود:

«السُّجُودُ لَا يَجُوزُ إِلَّا عَلَى الأرْضِ أَوْ مَا أنْبَتَتْ الأرْضُ إِلَّا مَا أُكِلَ أوْ لُبِسَ‌

؛ سجود جايز نيست مگر بر زمين يا چيزى كه از زمين مى‌رويد، مگر خوردنى‌ها و پوشيدنى‌ها».

[1]. مسند احمد، جلد 3، صفحه 327 و سنن بيهقى، جلد 1، صفحه 239.