در مساجد ايران و عراق و كشورهاى شيعه‌نشين كه تمام مساجد مفروش است، قطعه خاكى را به نام «مهر نماز» درست كرده و آن را روى فرش گذارده و بر آن سجده مى‌كنند تا پيشانى كه اشرف اعضاى انسان است، در پيشگاه خداوند به خاك ساييده شود و نهايت تواضع در پيشگاه خدا به عمل آيد. گاه اين قطعه خاك را از تربت شهيدان انتخاب مى‌كنند كه يادآور جانفشانى‌هاى آنها در راه خدا باشد و حضور قلب بيشترى در نماز حاصل كنند، و تربت شهيدان كربلا را بر ديگران ترجيح مى‌دهند، ولى نه هميشه مقيّد به تربت هستند و نه خاك، بلكه همان‌طور كه گفته شد بر سنگ‌هاى كف مساجد- مانند مسجد الحرام و مسجد النبى (صلى الله عليه و آله)- به راحتى سجده مى‌كنند. (دقّت كنيد)

به هر حال پيروان اهل بيت (عليهم السلام) براى اثبات وجوب سجده بر زمين دلايل فراوانى دارند، از جمله احاديثى از پيامبر اسلام (صلى الله عليه و آله) و سيره صحابه كه در بحث‌هاى آينده خواهد آمد و رواياتى از امامان اهل بيت (عليهم السلام) كه به زودى اشاره خواهيم كرد.

با اين حال جاى تعجّب است كه چرا بعضى از برادران اهل سنّت در برابر اين فتوا اين همه عكس العمل شديد نشان مى‌دهند، گاه آن را بدعت و گاه حتّى آن را كفر و بت‌پرستى مى‌شمرند.

اگر ما با كتاب‌هاى مورد قبول اين برادران ثابت كنيم رسول خدا (صلى الله عليه و آله) و يارانش بر زمين سجده مى‌كردند، بازهم بدعت است؟!