بنابراين نتيجه مى‌گيريم آنها كه اصرار بر مخالفت با ازدواج موقّت دارند، دانسته يا ندانسته جاده را براى فحشا صاف مى‌كنند، مگر اين كه نوع مشابه آن، يعنى نكاح مسيار را پيشنهاد كنند و به همين جهت در روايات اهل بيت (عليهم السلام) آمده كه «اگر با ازدواج موقّت اسلامى مخالفت نكرده بودند، هيچ كس آلوده زنا نمى‌شد». [1]

همچنين آنها كه با سوء استفاده از «ازدواج موقّت» كه براى ضرورت‌ها و نيازهاى واقعى محرومان تشريع شده، چهره آن را در نظرها زشت نشان داده و آن را وسيله هوس‌رانى خود ساختند، آنها نيز جاده را براى آلودگى جامعه اسلامى به زنا صاف كردند، و در گناه آلودگان شريك هستند، چرا كه عملا مانع استفاده صحيح از ازدواج موقّت شدند.

به هر حال، اسلام كه يك آيين الهى مطابق با فطرت آدمى است و تمام نيازهاى واقعى انسان‌ها را پيش‌بينى كرده، ممكن نيست مسأله ازدواج موقّت را در برنامه‌هاى احكام خود نگنجانيده باشد، و همان گونه كه بعداً خواهد آمد، ازدواج موقّت، هم در متون قرآن مجيد آمده و اخبار نبوى، و عمل گروهى از صحابه نيز بر آن بوده است،

[1]. امام صادق (عليه السلام) مى‌فرمايد: «لو لا ما نهى عنها عمر ما زنى إلّا شقىّ» (وسائل الشيعه، جلد 14، صفحه 440، حديث 24). در كتاب اهل سنّت نيز اين حديث به طور گسترده آمده است. قال على (عليه السلام): «لو لا ان عمر نهى عن المتعه ما زنى الّا شقىّ» (تفسير طبرى، جلد 5، صفحه 119؛ تفسير در المنثور، جلد 2، صفحه 140 و تفسير قرطبى، جلد 5، صفحه 130).