وى امير و رئيس قوم خود محسوب مى‌شد، و قوم او هيچ گاه با نظريه و رأى او مخالفت نمى‌كردند.

ديگرى «سيّد» نام داشت كه او را «ايْهَم» نيز مى‌گفتند، وى سرپرست تشريفات و تنظيم برنامه سفر و مورد اعتماد مسيحيان بود.

نفر سوم، «ابو حارثه» نام داشت كه مردى دانشمند و صاحب نفوذ بود، و كليساهاى متعددى به نام او ساخته بودند، او تمام كتب دينى مسيحيان را حفظ داشت.

اين گروه شصت نفرى در لباس مردان قبيله «بنى‌كعب» به «مدينه» آمدند و به مسجد پيامبر صلى الله عليه و آله وارد شدند، در اين موقع پيامبر صلى الله عليه و آله نماز عصر را با مسلمانان خوانده بود، اين شصت نفر لباس‌هاى زيبا و پر زرق و برق و جالب پوشيده بودند كه به گفته يكى از صحابه پيامبر صلى الله عليه و آله «هرگز نديده‌ايم فرستادگانى به اين زيبائى باشند»!

موقعى كه آنها وارد مسجد شدند، هنگام نمازشان بود، طبق مراسم خود، ناقوس را نواختند و به طرف مشرق ايستاده، مشغول نماز شدند، گروهى از اصحاب پيامبر صلى الله عليه و آله خواستند مانع شوند. پيامبر صلى الله عليه و آله فرمود: به آنها كارى نداشته باشيد!

پس از نماز، «عاقب» و «سيّد» خدمت پيامبر رسيدند و با او آغاز سخن كردند پيامبر صلى الله عليه و آله به آنها پيشنهاد كرد: «به آئين اسلام درآييد و در پيشگاه خداوند تسليم گرديد».

عاقب و سيد گفتند: ما پيش از تو اسلام آورده و تسليم خداوند شده‌ايم!

پيامبر صلى الله عليه و آله فرمود: «شما چگونه بر آئين حق هستيد، با اين كه اعمالتان حاكى است كه تسليم خداوند نيستيد، چه اين كه براى خدا فرزند قائليد و عيسى عليه السلام را پسر خدا مى‌دانيد، و صليب را عبادت و پرستش مى‌كنيد و گوشت خوك مى‌خوريد، با اين كه تمام اين امور مخالف آئين حق است»!

عاقب و سيد گفتند: اگر عيسى پسر خدا نيست، پس پدرش كه بوده است؟

پيامبر صلى الله عليه و آله فرمود: «آيا شما قبول داريد كه هر پسرى شباهتى به پدر خود دارد»؟