و نيز گفته شده: هنگامى كه مسلمانان در جنگ احُد شكست خوردند «عبداللَّه بن ابىّ» به آنها گفت: تا كى خود را به كشتن مى‌دهيد، اگر محمّد پيغمبر بود خداوند ياران او را گرفتار اسارت و قتل نمى‌كرد، در اين موقع آيه فوق نازل شد. [1]

ا 215 يَسْئَلُونَكَ ما ذا يُنْفِقُونَ قُلْ ما أَنْفَقْتُمْ مِنْ خَيْرٍ فَلِلْوالِدَيْنِ وَ الْأَقْرَبينَ وَ الْيَتامى‌ وَ الْمَساكينِ وَ ابْنِ السَّبيلِ وَ ما تَفْعَلُوا مِنْ خَيْرٍ فَإِنَّ اللَّهَ بِهِ عَليمٌ‌

از تو سؤال مى‌كنند چه چيز انفاق كنند؟ بگو: «هر خير و نيكى (و سرمايه سودمندمادّى و معنوى) كه انفاق مى‌كنيد، بايد براى پدر و مادر و نزديكان و يتيمان و مستمندان و درماندگان در راه باشد». و هر كار خيرى كه انجام دهيد، خداوند از آن آگاه است. (لازم نيست تظاهر كنيد، او مى‌داند).

شأن نزول:

انفاق به خويشاوندان‌

«عَمرو بن جَمُوح» پير مردى بزرگ و ثروتمند بود، به پيامبر عرض كرد: از چه چيز صدقه بدهم و به چه كسانى؟

آيه فوق نازل شد و به او پاسخ گفت. [2]

ا 217 يَسْئَلُونَكَ عَنِ الشَّهْرِ الْحَرامِ قِتالٍ فيهِ قُلْ قِتالٌ فيهِ كَبيرٌ وَ صَدٌّ عَنْ سَبيلِ اللَّهِ وَ كُفْرٌ بِهِ وَ الْمَسْجِدِ الْحَرامِ وَ إِخْراجُ أَهْلِهِ مِنْهُ أَكْبَرُ عِنْدَ اللَّهِ وَ الْفِتْنَةُ أَكْبَرُ مِنَ الْقَتْلِ وَ لا يَزالُونَ يُقاتِلُونَكُمْ حَتَّى يَرُدُّوكُمْ عَنْ دينِكُمْ إِنِ‌

[1] «مجمع البيان»، ذيل آيه مورد بحث؛ «بحار الانوار»، ج 20، ص 188؛ «تفسير قرطبى»، ج 3، ص 33، ذيل آيه مورد بحث؛ «بحر المحيط»، ج 2، ص 360، ذيل آيه مورد بحث؛ «تفسير رازى»، ج 6، ص 377، ذيل آيه مورد بحث و ديگر تفاسير.

[2] «مجمع البيان»، ذيل آيه مورد بحث؛ «روح المعانى»، ج 2، ص 91 و «تفسير كبير»، ج 6، ص 23 (ص 381)؛ «فقه القرآن» قطب راوندى، ج 1، ص 240 و ديگر تفاسير.