(1) أَ رَأَيْتَ الَّذي يُكَذِّبُ بِالدِّينِ ا 2 فَذلِكَ الَّذي يَدُعُّ الْيَتيمَ ا 3 وَ لا يَحُضُّ عَلى‌ طَعامِ الْمِسْكينِ ا 4 فَوَيْلٌ لِلْمُصَلِّينَ ا 5 الَّذينَ هُمْ عَنْ صَلاتِهِمْ ساهُونَ ا 6 الَّذينَ هُمْ يُراءوُنَ ا 7 وَ يَمْنَعُونَ الْماعُونَ‌

آيا كسى كه روز جزا را پيوسته انكار مى‌كند ديدى؟!

او همان كسى است كه يتيم را با خشونت مى‌راند.

و (ديگران را) به اطعام مسكين تشويق نمى‌كند!

پس واى بر نمازگزارانى كه،

در نماز خود سهل انگارى مى‌كنند!

همان كسانى كه ريا مى‌كنند.

و ديگران را از وسائل ضرورى زندگى منع مى‌نمايند!

شأن نزول:

آثار تكذيب دين در امور زندگى‌

در شأن نزول اين سوره، بعضى گفته‌اند: درباره «ابوسفيان» نازل شده، كه هر روز دو شتر بزرگ نحر مى‌كرد، و خود، اطرافيان و يارانش از آن استفاده مى‌نمودند، اما روزى يتيمى آمد و تقاضاى چيزى كرد، او با عصايش بر او زد و او را دور كرد.

بعضى ديگر گفته‌اند: آيه درباره «وليد بن مغيره» يا «عاص بن وائل» نازل شده است. [1]

[1] «مجمع البيان»، ذيل آيات مورد بحث؛ «بحار الانوار»، ج 18، ص 175؛ «قرطبى»، ج 20، ص 210.