پيامبر صلى الله عليه و آله نگاهى به آنها كرد و تبسمى فرمود (و بى آن كه آنها سخنى بگويند) آيه فوق را تلاوت كرد و ايثار آنها را ستود.

در رواياتى كه از طرق اهل بيت عليهم السلام رسيده مى‌خوانيم: ميزبان على عليه السلام و كودكان فرزندان او، و كسى كه كودكان را گرسنه خواباند بانوى اسلام فاطمه زهرا عليها السلام بود. [1]

بايد توجه داشت داستان اوّل ممكن است شأن نزول آيه باشد، ولى دومى نوعى تطبيق پيامبر صلى الله عليه و آله است كه در مورد اين ميهمانى ايثارگرانه، آيه را تلاوت فرمود، بنابراين نزول آيات در مورد انصار منافاتى با ميزبان بودن على عليه السلام ندارد.

بعضى نيز نوشته‌اند: اين آيه، در مورد جنگجويان «احد» نازل شده كه هفت نفر از آنها سخت تشنه و مجروح بودند، كسى آبى به مقدار نوشيدن يك نفر آورد و سراغ هر يك رفت به ديگرى حواله داد، و او را بر خود مقدم شمرد، و سرانجام همگى تشنه، جان سپردند و خداوند اين ايثارگرى آنها را ستود. [2]

ولى روشن است، اين آيه در داستان «بنى‌نضير» نازل شده، اما به خاطر عموميت مفهوم آن قابل تطبيق بر موارد مشابه است.

ا 11 أَ لَمْ تَرَ إِلَى الَّذِينَ نافَقُوا يَقُولُونَ لِإِخْوانِهِمُ الَّذِينَ كَفَرُوا مِنْ أَهْلِ الْكِتابِ لَئِنْ أُخْرِجْتُمْ لَنَخْرُجَنَّ مَعَكُمْ وَ لانُطِيعُ فِيكُمْ أَحَداً أَبَداً وَ إِنْ قُوتِلْتُمْ لَنَنْصُرَنَّكُمْ‌وَ اللَّهُ يَشْهَدُ إِنَّهُمْ لَكاذِبُونَ ا 12 لَئِنْ أُخْرِجُوا لايَخْرُجُونَ مَعَهُمْ وَ لَئِنْ قُوتِلُوا لايَنْصُرُونَهُمْ وَ لَئِنْ نَصَرُوهُمْ لَيُوَلُّنَّ الْأَدْبارَ ثُمَّ لايُنْصَرُونَ ا 13 لَأَنْتُمْ أَشَدُّ رَهْبَةً فِى صُدُورِهِمْ مِنَ اللَّهِ ذلِكَ بِأَنَّهُمْ قَوْمٌ لايَفْقَهُونَ ا 14 لايُقاتِلُونَكُمْ جَمِيعاً إِلَّا فِى قُرىً مُحَصَّنَةٍ أَوْ مِنْ وَراءِ جُدُرٍ بَأْسُهُمْ بَيْنَهُمْ‌

[1] «مجمع البيان»، ذيل آيه مورد بحث؛ «نور الثقلين»، ج 5، ص 285.

[2] «مجمع البيان»، ذيل آيه مورد بحث.